Tímarit Máls og menningar - 01.06.2013, Blaðsíða 25

Ó , þ e t t a va r i n d æ l t s t r í ð
TMM 2013 · 2 25
brást við af því önuglyndi sem hann var þekktur fyrir í hópi blaðamanna en
fréttin var staðfest. Þetta var svosem enginn risa-uppsláttur enda sorglega
algengt að ráðamenn (og blaðamenn!) þiggi sporslur hjá fyrirtækjum eins og
komið hefur á daginn.
Sjálfur var ég umsjónarmaður Íslands í dag þegar þetta var og sat í mynd-
veri þegar fréttin var lesin í yfirliti frétta klukkan sjö þar sem boðað var
framhald í fréttunum klukkan hálfátta. Þegar aðalfréttirnar fóru í loftið á
hálfta tímanum varð ég hins vegar jafn undrandi og aðrir áhorfendur því
ekki var aukatekið orð um margboðaða frétt um veiðiferð fjármálaráðherr-
ans í boði bankamannanna.
Tíu mínútum fyrir útsendingu var Þór Jónsson varafréttastjóri kallaður
í símann. Hinum megin á línunni var Sigurjón Sighvatsson sem bað hann
lengstra orða að taka út fréttina um laxveiðiferðina því framtíð fyrirtækisins
væri í hættu; viðræður við Kaupþing væru á viðkvæmu stigi og þeim væri
stefnt í voða, yrði fréttin flutt.
Þór segist hafa náð til Karls Garðarssonar fréttastjóra sem var í sumarleyfi
og hafi hann tekið þá umdeilanlegu ákvörðun að sleppa fréttinni.
Óhætt er að segja að allt hafi orðið vitlaust á fréttastofunni. Hringt var til
fréttastjóra og forstjóra og hótuðu fréttamenn því að ganga á dyr ef setið yrði
áfram á fréttinni. Aðalatriði hennar höfðu hvort sem er farið í loftið bæði í
fréttayfirliti og í kynningu á Bylgjunni og því má segja að ákvörðunin um að
sitja á fréttinni hafi verið með ólíkindum fáránleg.
Sjálfur stóð ég ekki framarlega í þessum mótmælum enda upptekinn
við rannsóknir á botninum á stórum bjór og orðinn úrkula vonar um að
fréttastofan myndi nokkru sinni rétta úr kútnum. Auðvitað var ég algjörlega
sammála andófinu en beitti mér ekki af þeim krafti sem ég var vanur. Ef
eitthvað var reyndi ég að bera klæði á vopnin og það átti eftir að reynast mér
dýrkeypt.
Einu sinni á ágústkvöldi þar sem ég spígsporaði niður Skólavörðustíginn
rakst ég á kunningja minn, Árna Pál Árnason, sem á þeim tíma rak nokkur
lögfræðileg erindi fyrir Sigurjón Sighvatsson. Sagði ég nafna mínum að ef
hann vildi ráða umbjóðenda sínum heilt ætti hann að segja honum að láta
af þessum afskiptum; fréttamenn myndu ganga út í mótmælaskyni og hann
væri að gera eign sína verðlausa.
Nokkru síðar var gleðskapur á heimili mínu, einu sinni sem oftar á þessum
tíma, þegar farsíminn hringdi og það reyndist vera Sigurjón Sighvatsson sem
símaði frá kvikmyndaborginni Hollywood. Ég var mjög hreinskilinn við
Sigurjón og sagði honum undanbragðalaust skoðanir mínar á þessu máli.
Sigurjón hlustaði og sagðist skilja sjónarmið mín en bað mig að bíða rólegan;
þetta mál allt á misskilningi byggt og ég ætti að bíða rólegur enda væri til
mikils ætlast af mér hjá fyrirtækinu.
Fréttin var loks send út, en segja má að það hafi einungis verið mála-
mynda verknaður. Stjórnendur fyrirtækisins áttu engan kost því Steingrímur