Tímarit Máls og menningar - 01.06.2013, Blaðsíða 56

S v e r r i r N o r l a n d
56 TMM 2013 · 2
Ég er kominn með annan fótlegginn út um stofugluggann þegar heimilis-
síminn hringir.
Mér er meinilla við að tala í símann. Eiginlega á maður aldrei að segja neitt
án þess að hugsa sig fyrst lengi um. Og geri maður það, kemst maður iðulega
að þeirri niðurstöðu að það sem maður ætlar að segja sé ekki þess virði að
segja það, og því segir maður ekki neitt. Þetta held ég að sé góð lífsregla. Fólki
finnst mjög óþægilegt að tala við mig í símann.
En nú minnist ég þess skýrt sem kærastan mín brýndi fyrir mér í morguns-
árið, meðan hún gerði pílates-æfingarnar sínar: „Ef síminn hringir og ég er
ekki heima, þá verðurðu að svara. Það er mjög mikilvægt! Skilurðu það?“
Um leið og ég lyfti upp símtólinu seilist ég eftir sykruðum eplabáti með
hinni hendinni. Sykraði eplabáturinn liggur ásamt öðrum sykruðum
eplabátum í skál sem stendur við hlið doðrantsins um forna, egypska list-
muni.
Ég hef hugsað mér að segja: Halló, hver er þar? en nú kem ég ekki upp orði
þar sem sykraði eplabáturinn situr fastur í kokinu.
„Hvað á það að þýða að koma ekki til dyra?“ heyrist spurt á hinum end-
anum.
Í andarteppunni missi ég símann og finn að ég er einnig að missa jafn-
vægið. Gólfið bylgjast undir mér og allt um kring gnæfa svimháar pappírs-
stæður með handritum að sex misheppnuðum skáldsögum sem ég næ nú
aldrei að ljúka við. Eitt þessara verka, „Rannsókn á tilfinningalífi mínu frá
því í frumbernsku með sérstakri áherslu á brokkgengt ástarlíf mitt“, er 3.700
vélritaðar síður og á það dett ég nú með miklum bægslagangi. Pappírinn
þyrlast um stofuna og á sama andartaki skýst sykraði eplabáturinn upp úr
kokinu á mér. Löðursveitt mús staulast út úr holu sinni og dregur ávöxtinn
þyngslalega með sér aftur heim. Eplabitinn skilur eftir sig glitrandi rák af
slefi baðaða sólarljósi sem streymir inn um gluggann.
„HALLÓ!“ heyrist ítrekað öskrað í símann.
Með skjálfandi hendi tek ég þetta litla, þreytandi tæki upp af gólfinu og
slekk á því. Síðan feta ég mig inn í eldhúskrókinn, sundurknosaður á sál og
líkama, og kveiki þar á hraðsuðukönnunni. Fyrr en varir er ég byrjaður að
vaska upp. Mér finnst mjög gott að vaska upp. Það hvílir hugann. Við hjalandi
nið vatnsbununnar svíf ég brátt inn í unaðslegan þankalausan dróma, en
strýk þá uppþvottasvampinum heldur of ákaft um fíngert vínglas og mölva
það. Eitt glerbrotanna stingst djúpt inn í hægri baugfingurinn á mér. Ég
ætla að rífa út glerbrotið en ýti því þá óvart enn lengra inn í fingurinn. Mér
liggur við yfirliði, enda hef ég aldrei þolað að sjá eigið blóð. Glerbrotið er nú
næstum komið alla leið í gegnum fingurinn. Það eru komnir blóðdropar hér
og þar um allt eldhúsið. Ég skríð inn á baðherbergi þar sem mér tekst með
herkjum að toga glerbrotið út úr fingrinum með nefhárasnyrti kærustunnar
minnar.
Tuttugu mínútum síðar, þegar ég hef skrúbbað blóðið af eldhúsinn-