Tímarit Máls og menningar - 01.06.2013, Síða 35

T ú r i n n
TMM 2013 · 2 35
svikinn af því að hafa hann í vinnu. Lávarðurinn taldi alla menn eiga að fá
tækifæri aftur í lífinu og réð hann á staðnum eftir að hafa lesið bréfið.
Það kom í ljós að Guðmundur var fljótastur um borð að beita og fyrir vikið
litu strákarnir upp til hans. Á hverjum degi kom hann til mín þegar hann var
búinn að beita sjálfur og hjálpaði mér. Og sagði við mig lágri röddu: Ég var
jafngamall og þú þegar ég byrjaði á sjó.
Dagurinn þegar brauðið kom fljúgandi útá dekk – það var sami dagurinn
og þegar við sáum hvalina. Þeir virtust vera að leika sér. Þessar skepnur sem
voru mörg tonn á þyngd stukku uppúr sjónum einsog fyrir einhverja töfra.
Öll áhöfnin starði frá sér numin. Þarna lyfti hver hvalurinn sér eftir annan
uppúr hafinu eins og ballettdansari í búningi úr skeljum og svörtu leðri. Og
gerðu grín að þyngdarlögmálinu. Skullu með háværum dynk oná hafflötinn,
blésu gleði sína upp um öndunaropin í hvítum úða uppí loftið með háværu
hvissi líkt og þeir væru að flissa.
Þá kom brauðið allt í einu fljúgandi einsog það væri að reyna að vekja á sér
athygli: Hei, sjáiði, ég get líka!
Við snerum okkur við og störðum furðulostnir. Þarna kom annað seytt
rúgbrauð og skall á dekkinu. Það var eins og búrið væri andsetið. Svo kom
fljúgandi læri og hryggur. Nei, vá, sjáðu: Bíldudals grænar baunir fljúga líka!
Rauðkálskrukka splundraðist á dekkinu og litaði viðinn líktog fjólublátt
regn hefði fallið á dekkið. Við stóðum allir stjarfir. Í stutta stund sem virtist
samt aldrei ætla að líða biðum við og störðum: Hvað kæmi næst? Þá kom
hann út, rólegur með gljáandi augu í snjáðum svörtum jakkafötum og á
sokkaleistunum, kokkurinn, með vindil í kjaftinum og tösku í hægri hendi
en risastóran búrhníf í þeirri vinstri.
Hann lyftir vinstri hendi upp og bendir með hnífnum á mig og segir:
Heyrðu strákur, hringdu á leigubíl.
Ég lít í kringum mig. Enginn segir neitt. Kokkurinn stígur eitt skref fram
og hækkar róminn: Strákur, hringdu á leigubíl! Síðan brosir hann brosi sem
er ekki alveg svona bros sem menn eru vanir að sjá. Þetta er bros sem hangir
á andlitinu og grátbiður um hjálp. Í rauninni hangir það þar uppá líf og
dauða. Þetta bros skortir úthald til þess að lifa. Þarna sé ég allar martraðir
kokksins undanfarin ár synda í augum hans. Ég veit ekkert hvað ég á að gera
þegar ég heyri hvíslað lágri röddu: Segðu já. Guðmundur er kominn að hlið
mér og ég segir já og horfi í augun á kokkinum – sem eru ekki þarna þó að
þau séu föst við andlitið – og hækka svo róminn: Já, ég hringi á leigubíl.
Þá brosir kokkurinn og segir: Þær vilja þá bara stælta. Setur töskuna á
dekkið og tekur vindilinn útúr sér, horfir á hann eins og hann viti ekki
hvernig stendur á honum þarna á milli fingra sér. Guðmundur gengur hægt
og rólega að honum.
Kokkurinn lítur á hann: Hvað vilt þú, vinurinn? og otar hnífnum að
honum.
Bara láta þig vita að það er á tali hjá Hreyfli, segir Guðmundur.