Tímarit Máls og menningar - 01.06.2013, Síða 55

Á l f u r
TMM 2013 · 2 55
og-baunir-túkall-takti. Kærastan mín myndi aldrei banka þannig. Ég dreg
þá ályktun að hér sé aðkomumaður á ferð.
Mér er mjög illa við að fá gesti. Mér finnast svo margir hafa margt að segja,
en litlu að miðla. Sjálfur hef ég aldrei neitt að segja. Ef mér dettur eitthvað í
hug að segja þá skrifa ég það bara niður, og mér dettur aldrei neitt í hug.
Ég er við það að ljúka upp hurðinni þegar mér verður fyrir tilviljun
litið niður á typpið mér. Typpið á mér er nú ekkert sérstaklega stórt, en af
einhverjum ástæðum sveiflast það nú mjög glannalega á milli snjóhvítra
læranna eins og sláturkeppur. Ég þarf að styðja mig við vegginn til að ná
jafnvægi.
Ég læt mér þetta að kenningu verða og klæði mig í snarhasti í rauðan
kímónóslopp af kærustunni minni. Siðmenntaðar manneskjur koma ekki
allsberar til dyra, allra síst viðkvæm skáld.
Aftur er bankað, mjög einarðlega, enn í sama óþolandi saltkjöt-og-baunir-
túkall-stílnum.
„Ég er að koma!“ æpi ég og stika rösklega út þröngan ganginn sem liggur
að hurðinni.
Vegna hækkandi afbrotatíðni í hverfinu okkar höfum við kærastan mín
nýlega látið setja spánnýjan lás á hurðina, mjög sterkan og traustan. Nú er
óhugsandi að ljúka henni upp, jafnt að innan- sem utanverðu, nema með
þartilgerðum lykli og sérstakri tækni. Ég geng með lykilinn minn í gylltri
keðju sem ég hef hengt um hálsinn og nú seilist ég eftir honum og byrja
að beita þeirri sérstöku tækni sem verkið krefst. Lásameistarinn útskýrði
vandlega fyrir mér og af sjaldgæfri þolinmæði hvernig hann hefði búið um
hnútana. Samt gengur mér brösuglega með þetta. Ég er svo sveittur á hönd-
unum að ég næ ekki á lyklinum því góða taki sem verkið krefst.
„Ætlarðu aldrei að opna!“
Ég þerra mesta svitann úr lófunum í kímónósloppinn, dreg andann djúpt.
Súrefnið hjálpar mér að reka lykilinn inn í skráargatið. Ég sný honum einu
sinni snöggt til hægri, enda þótt ég viti vel að ég eigi að snúa honum til
vinstri, síðan sný ég honum aftur til hægri, og svo aftur til hægri, og svona
gengur þetta fyrir sig alllengi, eða þangað til ég er byrjaður að skjálfa af
örvæntingu, enn á leið til hægri.
„Ég hef ekki hugsað mér að standa hér í allan dag!“
Hugsanirnar hrúgast upp í höfðinu á mér án þess að ég nái að vinna úr
nokkurri þeirra. Ískaldur sviti sprettur fram á öllum líkamanum. Lykill-
inn situr pikkfastur í skáargatinu! Að lokum lympast ég stynjandi niður á
viðarflísarnar. Ég heyri skapvonskulegt fótatak fjara út í stigaganginum.
„Aldrei hef ég vitað aðra eins vanvirðingu!“ heyrist æpt og síðan hastarlegur
hurðarskellur niðri.
Ég er skiljanlega mjög sleginn yfir þessari hröðu atburðarás. Fyrir stundu
vappaði ég um í makindum, lepjandi mangóís, en nú ligg ég örvilnaður í
rauðum kímónóslopp á gólfinu, fangi í eigin íbúð.