Tímarit Máls og menningar - 01.06.2013, Síða 132

132 TMM 2013 · 2
Ingi Björn Guðnason
Dagbókarfærslur
KVÖLDGANGA
30.01.2009
Út í kyrrt kvöldið berst ómur af harmonikkutónlist. Nikkan
er þanin af reynslu. Ég sé fingurna fyrir mér. Önnur höndin
leikur fimlega við hljómborðið og hin styður þétt á bassatakk-
ana. Andlitið án vafa brosandi.
Lagið er kunnuglegt „manstu hve gaman er sátum við saman
í sumarkvöldsins blæ, sól var sest við sæ, svefnhöfgi yfir bæ.“
Tónar sem hafa ómað um lítil samkomuhús, út í bjartar sumar-
nætur, votar haustnætur og kaldar, stilltar vetrarnætur líkt og
nú. „Úti við svalan sæinn syng ég mín ástarljóð.“
Ég stend upp í hlíðinni fyrir ofan blokkina. Horfi niður,
inn um glugga matsalarins, á gamla fætur dansa valsinn.
Það er snjór yfir öllu. Myrkur og tunglið eins og örmjó sigð.
Skært ljósið í matsalnum berst út um gluggann ásamt dunandi
Hreða vatns valsinum og lýsir upp þessa dansandi gömlu fætur.
Þetta er fallegt. Líklega ekkert annað og betra orð yfir það –
fallegt.
Við hlið glugga matsalarins er annar gluggi, talsvert minni.
Þar situr gömul kona við daufa birtu frá leslampa. Kannski er
hún að hlusta á útvarpið, eða leggja kapal. „Þegar ég hugsa um
horfna tíð hugur minn reika fer.“