Skessuhorn - 19.12.2018, Blaðsíða 61

MIÐVIKUDAGUR 19. DESEMBER 2018 61
um símann, því jú, það vantaði ein-
mitt kennara. Aldís pakkaði niður í
töskurnar og var komin að Klepp-
járnsreykjum skömmu síðar og
orðin grunnskólakennari á yngsta
stigi. „Frá fyrsta degi fannst mér
gaman að kenna. Ég hellti mér al-
veg út í starfið og gaf mig alla í
kennsluna.“
Hálft ár í kirkjukórnum
Aldís segir að um leið og hún hafi
flutt í sveitina hafi komið aðvífandi
fólk sem vildi fá hana í alls kyns
félagsstarf. Hún var því skömmu
eftir flutning í sveitina komin í
kvenfélagið, ungmennafélagið
og kirkjukórinn. Í kirkjukórnum
kynntist hún fyrri manninum sín-
um, Jóni Kristleifssyni frá Sturlu-
Reykjum, eða Nóna eins og hann
var einatt kallaður. „Ég er samt
ekki þekkt fyrir að syngja neitt vel.
En ég náði í manninn í kirkjukórn-
um og hætti bara um áramótin þeg-
ar ég var búin að því,“ segir hún og
hlær. „Það var ekkert sóst eftir því
að ég kæmi aftur. Hann var aftur á
móti mjög góður söngvari og mikill
tónlistarunnandi.“
Helgaði sig
kennarastarfinu
Jón og Aldís eignuðust saman tvo
drengi en fyrir átti hann einn son,
Kristleif sem dvaldi hjá þeim á
sumrum og oft í fríum. Aldís seg-
ir að hún hafi frá þessum tíma helg-
að sig kennarastarfinu og menntaði
sig frekar og varð sérkennari. Sem
kennari í litlum sveitaskóla þurfti
hún oftar en ekki að hoppa inn í
ýmis hlutverk. Hún hefur kennt ótal
börnum í gegnum tíðina. „Það sem
mér þykir vænst um er þegar fólk
kemur til mín þegar það er komið
á fullorðinsár og segir við mig „Það
er þér að þakka að ég lærði loksins
að lesa, Aldís“. Það sýnir mér að ég
var að gera góða hluti. Þegar ég sé
fólk blómstra í lífinu, sem átti við
erfiðleika að stríða í skóla, þá finnst
mér gott að hugsa til þess að ég átti
kannski einhvern þátt í að minnka
þá erfiðleika.“
Erfið ár
„Ég trúði því mjög lengi að ég yrði
ekki eldri en fertug. Þessi kvíði sem
myndaðist í mér á unglingsárum
hafði örugglega eitthvað með þetta
að gera. En ég trúði þessu lengi,
fannst eins og það væri bara ritað í
mína bók. Áratugurinn þarna milli
fertugs og fimmtugs, frá 1999-2011
átti þess í stað eftir að verða hálf-
gerður hamfaraáratugur í mínu lífi.
Það var svo ótrúlega margt dap-
urlegt sem gerðist. Mamma deyr
1999, svo var átakanlegur atburður
í fjölskyldunni sem átti eftir að hafa
miklar afleiðingar.“ Þennan áratug
bjó Aldís líka með syni sínum á Sel-
fossi í þrjú ár, þar sem hann stund-
aði nám og hún kenndi tímabundið.
„Það voru þrjú rosaleg ár í mikilli
sorg og mikið álag að vera stöðugt á
ferðinni og í burtu frá yngri synin-
um og maka.“ Um ári eftir að Aldís
flyst aftur frá Selfossi lést maðurinn
hennar árið 2008 og skömmu eft-
ir það varð annað dauðsfall í nán-
ustu fjölskyldu og svo fáum árum
síðar lést tengdamóðir hennar líka.
„Maður var bara að vinna og vinna
og vinna allan tímann. Og svo kom
að því að ég brann bara yfir. Ég varð
örmagna. Ég kunni ekki að takast á
við alla þessa sorg. Maður veit bara
ekki hvað maður á að gera í svona
aðstæðum og á endanum þurfti ég
að leita mér hjálpar sérfræðinga.“
Hætti sem kennari
Aldís hélt áfram að vinna sem
kennari nokkur ár í viðbót eftir lát
Nóna en þegar sameina átti skólana
í Borgarfirðinum undir einn skóla-
stjóra og leggja niður hennar starf
ákvað hún að segja upp. „Ég var
líka bara örmagna. Ég var búin að
þjösnast áfram í nokkur ár og gat
ekki meira.“ Hún fékk starfsloka-
samning til eins árs og hafði góð-
an tíma til að velta fyrir sér næstu
skrefum. „Mér finnst líka að kenn-
arar eigi ekki að verða mjög gamlir
í starfi. Þú missir snerpuna og þetta
er bara mjög krefjandi starf sem
krefst fullrar orku. Fljótlega kynnt-
ist ég núverandi manninum mín-
um, Garðari Sveini Jónssyni. Hann
bara tók utan um okkur, mig og
strákana, og hefur verið okkar stoð
og stytta síðan.“
Draumurinn um
iðjuþjálfann rætist
Aldís var aftur komin á góðan stað
eftir mörg erfið ár og hún þurfti að
móta sér nýja stefnu í lífinu. „Þá
bara af einhverri rælni fór ég að
gramsa á heimasíðu Háskólans á
Akureyri, fann iðjuþjálfunarfræðin
og skráði mig bara,“ segir Aldís og
hlær. „Ég hefði líklega aldrei farið í
þetta hefði ég vitað hvað þetta yrði
erfitt. Það var nokkurs konar klásus
í lok haustannarinnar og nemenda-
hópurinn skorinn niður.“ Aldís seg-
ir að henni hafi stundum þótt erf-
itt að vera í náminu. „Það er ótrú-
lega margt sem maður hefur skoð-
un á þegar maður fer í nám á þess-
um aldri. Mér fannst sumt sem var
verið að kenna okkur eitthvað svo
tilgangslaust en það var líka margt
mjög spennandi og skemmtilegt.
Því er heldur ekki að leyna að haus-
inn á manni er aðeins farinn að
ryðga á þessum aldri.“
Iðjuþjálfun aldraðra
heillaði mest
En þegar fjögurra ára brambolti
var lokið er Aldís alsæl með nám-
ið og að hafa náð takmarkinu. „Það
var tvennt sem heillaði mig mest í
náminu, það voru geðheilbrigðis-
málin og iðjuþjálfun aldraðra. Ég
algjörlega heillaðist af málefnum
aldraðra. Það var svo góð kennsla
í þeim áföngum. Ég fékk bara al-
gjörlega nýja sýn á þennan hóp og
enn frekar eftir að ég fór að vinna
með þessu frábæra fólki. Það var
sannarlega mikið lán fyrir mig að fá
vinnu í Brákarhlíð strax eftir að ég
útskrifaðist og þar finnst mér frá-
bært að vinna. Starfsfólkið er ein-
stakt og íbúarnir yndislegt fólk. All-
ir hafa tekið mér svo vel.“
Líkt og með kennsluna þá gef-
ur Aldís sig alla í starfið. Blaða-
maður hefur heyrt út undan sér að
hún eigi stóran þátt í því að iðjan í
Brákarhlíð er eins fjölbreytt og hún
er. „Það er algjör misskilningur að
iðjuþjálfar séu föndurfræðingar,“
segir Aldís þó vissulega sé hvers
konar handverk mikilvægt og stór
hluti af lífi margra. „Margt í iðju-
þjálfun er í raun ekki svo frábrugð-
ið því sem þú fæst við sem kennari.
Maður er að leita að áhugasviði eða
glóð hjá einstaklingum og blása lífi
í glóðina. Hlutverk iðjuþjálfans er
að draga fram styrkleika fólksins og
hjálpa því að gera það sem það sjálft
vill með því að koma með lausn-
ir og hugmyndir sem gera iðjuna
auðveldari. Að stunda iðju er í
raun að lifa.“
klj
Eftir nám í iðjuþjálfun fékk Aldís vinnu á dvalarheimilinu Brákarhlíð í Borgarnesi. Hún er alsæl með starfið í Brákarhlíð.
Fyrri eignmaður Aldísar hét Jón Kristleifsson og með honum átti hún tvo drengi; Sigfús og Guðjón, en fyrir átti Jón soninn
Kristleif. Hér eru þeir feðgarnir í sumarferðalagi vestur á fjörðum árið 1997.
Systurnar voru fimm og bræðurnir fimm. Hér eru systurnar saman á fermingardegi Aldísar. F.v. Hildur, Ágústa, Jónína, Aldís
og Ingveldur.
Kristín, móðir Aldísar, var hörkudugleg kona. „Ég dáist að henni og finnst ég
hafa lært mest af henni af öllum sem ég hef kynnst.“ Hér eru mæðgurnar saman á
skírnardegi Aldísar.