Heimsmynd - 01.04.1990, Blaðsíða 25

Framhjáhald verður œ algengara og eru sumir
farnir að tala um það sem reglu fremur en
undantekningu. Hvað veldur þessari aukningu?
Hverjir eru það sem halda framhjá? Hvernig
upplifir fólk framhjáhald hvort heldur það sjálft
á í hlut eða makinn?
Virðulegur maður á sextugsaldri situr í hvítum leð-
ursófa. Það er kveikt á sjónvarpinu og við tækið
sitja tvö börn. Þetta eru ekki hans börn og sófinn
er honum líka framandi. Það er matmálstími, en
eiginkonan unga er í líkamsrækt, börnin maula
samlokur úr sjoppu og sjálfur hefur maðurinn
leifar skyndibita á borðinu fyrir framan sig. Hon-
um leiðist. Hann saknar þess rólega reglubundna
heimilislífs sem hann hefur vanist undanfarin
þrjátíu ár og ekki laust við að hann sakni líka
konunnar sem deildi því með honum. En sú
kona er horfin úr lífi hans eftir harkalegt upp-
gjör. Hún hafði komist að sambandi hans við
ungu konuna sem nú er eiginkonan. Það samband hafði staðið
í tæpt ár og upphaflega aðeins átt að vera krydd í tilbreyting-
arsnauðan hversdaginn. En það varð ekki aftur snúið. Og nú
stendur hann frammi fyrir því að allt hans líf er úr skorðum
gengið. Allar venjurnar sem skapast höfðu á gamla heimilinu
eru úreltar og passa ekki inn í það líf sem lifað er á heimili
ungu konunnar. Hann lifir í stöðugum ótta um að verða hall-
ærislegur í hennar augum og hamast við að halda sér í formi
andlega og líkamlega. Félagsleg staða hans hefur líka breyst
eftir FRIÐRIKU BENÓNÝS