Heimsmynd - 01.10.1990, Blaðsíða 54

Ur stífu karlmannlegu
dragtinni" má segja að
lýsi þeirri hugarfars-
breytingu sem á sér stað
meðal kvenna á vinnu-
markaðinum í dag. Það
er ekki svo ýkja langt
síðan konur fóru að seilast til aukinna
áhrifa og tóku að skipa ýmsar þær
ábyrgðar- og stjórnunarstöður sem þær
gera í dag. Þegar konur fóru fyrst að
gegna þessum störfum kom upp sú
spurning hverju þær ættu að klæðast.
Lengi létu konur stjórnast af hefðbundn-
um klæðaburði karlmanna. Þær klædd-
ust einföldum ókvenlegum drögtum,
gjarnan bláum eða svörtum, sem voru
einhvers konar eftirlíkingar af hefð-
bundnum jakkafötum karla. Við dragt-
irnar voru gjarnan notaðar einfaldar
hvítar skyrtur og oft var slaufa hnýtt í
hálsinn og var þá einhvers konar bindis-
ígildi. Kvenlegar línur og litir þóttu ekki
eiga heima á vinnustað og slæður og
skartgripir best geymt heima. Með öðr-
um orðum, kvenleiki átti ekki við á
vinnustaðnum. Með auknum áhrifum
kvenna í atvinnulífinu og vaxandi sjálfs-
öryggi hafa þær hins vegar æ oftar farið
út fyrir þann hefðbundna ramma sem
klæðaburði þeirra var í upphafi settur. í
dag er algengt að sjá glæsilega klæddar
konur í ábyrgðarstöðum sem leggja
óhræddar áherslu á kvenleika sinn. Þess-
ar konur hafa söðlað um og mæta nú til
vinnu sem jafnokar karlmanna án þess
að líkja eftir hefðbundnum klæðnaði
þeirra. Engum dettur lengur í hug að
halda því fram að kvenlegur klæðaburð-
ur muni draga úr áhrifamætti orða þeirra
og gerða og ef til vill síst þeim sjálfum.
tískuhönnuðir hafa komið til
móts við konur að því leyti að
þeir eru nú teknir að hanna
kvenlegar dragtir sem henta
konum sem gegna ábyrgðar-
stöðum á vinnumarkaðinum.
Þessar dragtir eru gjarnan lit-
ríkar eða með skrautlegum hnöppum
sem lífga upp á konuna, gera hana áber-
andi og draga fram kosti hennar og sér-
kenni í stað þess að fella allar konur í
sama mótið. Nýja ímyndin af konu, sem
komist hefur til virðingar og valda í
þjóðfélaginu, er kona sem setur pers-
ónulegan svip sinn á umhverfið engu síð-
ur en karlmenn. En föt eru annað og
meira en spjarir til að verjast kuldanum
eða til þess að hylja nekt okkar. Fatnað-
ur hefur löngum gegnt því hlutverki að
sýna stöðu fólks, aldur, fjárhag eða
starfsstétt. Fatnaður er einnig leið til
sjálfstjáningar og þá tjáningaraðferð
nota allir meira eða minna, bæði meðvit-
að og ómeðvitað. Italski rithöfundurinn
Umberto Eco telur til dæmis að fatnaður
sé hluti af táknkerfi mannsins svipað og
málið. Þennan tjáningarmáta kunna
konur svo sannarlega að nýta sér.