Árbók Nemendasambands Samvinnuskólans - 01.06.1979, Blaðsíða 30

lagsmála, bókmennta og lista. Hygg ég, að fáar skólastofn-
anir hafi á þeim tíma haldið dyrum sínum jafnopnum fyrir
stefnum og straumum samtímans og Samvinnuskólinn
gerði. Um gildi þess fyrir nemendur þarf ekki frekar að
ræða. Gjarna var nágrönnunum gefinn kostur á að njóta
þess með heimamönnum, sem á boðstólum var. Bókmennta-
kynningar, tónleikar og listsýningar voru opin öllum, sem
áhuga höfðu og var oft þröngt setinn bekkur við slík tæki-
færi. Á eftir var gestum boðið upp á veitingar. Oft var
endranær tekið á móti gestum. Þegar á fyrsta vetri var
tekin upp sú venja að bjóða öllum Norðdælingum til full-
veldisfagnaðar. Samskipti voru við nágrannaskólana og
brautskráðir nemendur, eldri og yngri, heimsóttu skólann
oft og voru jafnan aufúsugestir.
Að sjálfsögðu kostaði þetta mikla vinnu starfsfólks og
nemenda, en ekki minnist ég þess, að slíkt erfiði væri eftir
talið, enda tókust fyrir þetta talsverð kynni nemenda og
héraðsbúa, sem hvorir tveggja töldu sér ávinning að.
Síðast en ekki síst. Þegar fjallað er um heimilislífið, má
ekki gleyma þætti húsmóðurinnar, Guðlaugar Einarsdótt-
ur, „mömmu“, eins og maður hennar kallaði hana stundum,
en nemendur brostu að ávarpinu. En þetta nafn var vissu-
lega verðskuldað heiðursheiti í munni allra, er skólann
sóttu. Hún var í raun og sanni móðir nemenda. Hennar
stóra hjarta átti rúm fyrir þá alla, ekki síst þá, sem erfitt
áttu og umhyggju þurftu með. Hún gat geisað eða stunið í
amstri hins daglega lífs, en þegar mest á reyndi, var af festu
gengið til starfa án hiks eða víls og verki lokið.
IV. Nokkur orð um nemendur.
Svo sem fyrr var getið, byggði skólinn á nærri fjögurra
áratuga langri hefð undir skólastjórn Jónasar Jónssonar
frá Hriflu. Frá þeim meginhugmyndum, sem hann starfaði
eftir, var ekki hvikað en ólíkir tímar og nýjar aðstæður
gerðu kröfu til breytinga. Þvi má segja, að eftir flutninginn
26