Gríma - 24.10.1932, Qupperneq 56

54 J6N Á SKJÖLDÖLFSSTÖÐUM OG HULDUKONAN
ar. Bar þá margt á góma og var meðal annars far-
ið að tala um það, hvort huldufólk mundi vera til.
Voru mjög skiftar skoðanir um það, en hver lagði
það til málanna, er hann þóttist sannast vita. Meðal
heimamanna var gamall maður, er Jón hét, greind-
ur maður og stilltur. Hann hafði áður búið allmörg
ár á Skjöldólfsstöðum og verið góður bóndi, en var
þá fyrir löngu hættur búskap og kominn til annara.
Jón hafði þagað á meðan á kappræðu þessari stóð,
en þegar aðrir voru þagnaðir, tók hann til máls á
þessa leið :
Eg hefi frá fyrstu hallazt að þeirri skoðun, að
huldufólk sé til; hef eg dálitla íæynslu fyrir mér í
því efni. Eg bjó hér á Skjöldólfsstöðum nokkur ár
með fyrri konu minni og missti hana hér, eins og
þið vitið. Síðan bjó eg hér enn nokkur ár með ráðs-
konu. Nálægt tveimur árum eftir það er eg missti
konu mína, bar svo við einn dag snemma á jólaföstu,
að eg var staddur í fjóstóft og var að leysa hey
handa kúm mínum. Heytóft þessi var áföst við fjós-
ranghalann og mátti ganga úr henni inn í fjósið eða,
út um ranghalann. Eg stóð í geil í tóftinni, en fyrir
framan mig var gat á þaktorfinu og lagði þar inn
nokkra birtu, svo að eg sá vel til að láta heyið í meis-
ana. Þegar eg var að þessu starfi, heyrði eg að geng-
ið var um ranghalann inn í tóftina og staðnæmzt
skammt frá mér, þar sem birtan var fremur dauf.
Eg leit upp og sá að þar stóð kvenmaður, í meðallagi
á vöxt og föl í andliti. Hún ávarpaði mig og sagði:
»Sæll vertu nú, Jón minn«. Eg tók þessu vel og svar-
aði: »Þú heilsar mér með nafni, en eg þekki big
ekki, eða hver ertu og hvað ertu að fara?« »Eg er nú
ekki langt að«, svaraði hún, »og erindið er við þig«.