Gríma - 24.10.1932, Blaðsíða 68

66 PRESTURINN OG BÓNDINN F>ÖLKUNNUGI
ur maður og ókvæntur; var hann að mörgu leyti vel
gefinn maður, en sá var brestur á ráði hans, að hann
þótti nokkuð mikið upp á kvenhöndina. Presti leizt
forkunnarvel á bóndadóttur og hafði allan hug á að
komast í sem nánastan kunningsskap við hana.
Einu sinni seint á vetrardegi kom prestur í húa-
vitjun til bónda; var honum boðið að spila um kvöld-
ið og gista um nóttina, og tók prestur boðinu glað-
lega. Spiluðu þeir bóndi og prestur fram eftir kvöld-
inu, en í vökulok spurði bóndi, hvort prestur vildi
heldur sofa frammi í stofu eða inni í baðstofu. Svo
var húsum háttað, að hjónin sváfu í litlu herbergi
inn af baðstofu, en í fremri enda baðstofunnar s\af
bóndadóttir í lokrekkju. Kaus prestur að sofa inni í
baðstofunni og var vísað til rúms, er stóð gagnvart
lokrekkju bóndadóttur; hugsaði hann sér gott til
hreyfings að ná fundi stúlkunnar um nóttina, þar
sem svo skammt var á milli þeirra. Þegar ljós voru
slökt og líkindi voru til að allir væru sofnaðir, brölti
prestur á fætur og hugðist að laumast hægt yfir í
lokrekkjuna; þreifaði hann sig áfram í myrkrinu, en
villtist brátt og vissi ekki, hvert hann fór. Bjástraði
hann lengi í ógöngum, þar til er hann loksins kom að
háum trjám; héngu hin gimilegustu aldin á grein-
um þeirra, svo að prest sárlangaði í þau og fór að
klifra upp í trén til þess að ná í aldinin.
Um nóttina vaknaði bóndi, hnippti í konu sína og
bað hana að fara fram og sækja eld í pípuna sína.
Konan fór fram í eldhús og fór að róta undir fel-
hellunni eftir köggli, en heyrði þá þrusk fyrir ofan
sig og leit upp. Sá hún þá hvar maður sat uppi í eld-
húsbitanum og var að sjúga kálfsiður. »Hver fjand-
inn er þarna?« spurði konan, »— eða er sem mér