Gríma - 01.09.1943, Side 9

Gríma] SAGNIR UM SÉRA MAGNÚS Á TJÖRN 7
fiskifanga, og komu þeir ekki heim fyrr en um nóttina,
en sunnudagsmorguninn, þá er prestur kom að em-
bætta, var bóndi ennþá eitthvað að hagræða afla sín-
um, og er mælt, að hann hafi verið að rífa upp ýsu-
hausa. Þá sagði prestur við hann: „Varaðu þig á horn-
grýtis ýsuhausunum þínum, Jón.“ — „Já, karl minn,“
sagði Jón, — það var orðtak hans, — „vara þú þig, þeg-
ar þú ríður honurn Skjóna,“ — það var brúnskjóttur
foli, fjörugur vel, sem prestur reið. —En áður en bóndi
hætti við hausana, stakk hann beini í fingur sinn úr
þeim, svo að hann bar æ síðan fingurinn krepptan.
En snemma næsta vetur messaði prestur að Urðum sem
oftar, og syrti þá að með hríðardimmu, er hann fór
heimleiðis um kvöldið, og hafði þá skeflt yfir, þar sem
hættur voru. Prestur hleypti þá Skjóna sínum ofan í
fen eitt, eigi alllangt frá Tjörn, og gat eigi bjargað
lionum, en var hætt kominn sjálfur, því að þar var hyl-
dýpi undir, en hann einn saman. Voru báðir þeir Jón
þar getspakir.
d. Finnur, Valgerður og séra Magnús.
Finnur hét maður. Hann bjó á bæ þeim, er Hjalta-
staðir heita. Þeir eru í utanverðum Skíðadal að austan-
verðu. — Finnur var álitinn fjölkynngismaður og illa
þokkaður af mörgum, bæði fyrir kvennafar og aðra
fúlmennsku. — Svo bar við haust eitt, að Finnur var
við sjóróðra inni á Árskógsströnd og hélt til á bæ þeim,
er Selá heitir. Þar bjó bóndi sá, er átti dóttur gjafvaxta
og mannvænlega. Hún var einbirni, og unni faðirinn
henni mjög. Bóndi tekur eftir því um haustið, að Finn-
ur fer að leggja ástarhug á dóttur hans, og þá er á líður
haustið, ágjörðist það heldur. — Bóndi átti nú tal um
þetta við Finn og í fyrstu með vægum orðum, að hann