Gríma - 01.09.1943, Side 29

Gríma]
SAGNIR UM SÉRA MAGNÚS Á TJÖRN
27
eins er hann Gísli, auminginn,
ógnar skuldum vafinn.
Hann erfiðar Hárs á mey,
hann er frómur maður,
á sínu liði liggur ei,
löngum tómkviðaður.
Upp á þessu eg nú fann,
— ekki eru vegir fínir. —
Eg bið: hjálpið upp á hann,
Eyfirðingar mínir.
Eg bið, mína efli von
yðar dyggðin ríka.
Eg heiti Magnús Einarsson,
— Eyfirðingur líka. —
Prestur fór eitt sinn vestur í Hofsóskaupstað. Fylgdi
honum hundur hans, sem hann kallaði Alart og var
honum mjog fylgispakur. Hænsni voru þar í kaup-
staðnum, en hundurinn þeim óvanur. Réðist seppi á
þau og drap eina hænuna. — Matreiðslumaður, er þ tr
var nærstaddur, varð ákaflega reiður og vildi drepa
hundinn, en náði honum ekki. Þá er prestur kom heini
til sín, var Alart þar fyrir, og orti prestur þá vísur
þessar:
Hænan missti lánað líf,
er lengur vara skyldi;
kokkuvinn byrsti, hulinn hlíf,
hefna á Alart vildi.
Rétt þá dimmir, reiðimók
raumurinn heiftar kenndi;
maðurinn grimmi skæður skók
skældan sveig í hendi.