Gríma - 01.09.1943, Síða 68

66
SAGNIR GÍSLA ÓLAFSSONAR
[Grima
í gættinni og teygir efra búkinn inn á milli stafs og
hurðar. Eg brá við hart og snaraðist fram úr rúminu.
Konan mín vaknaði við það og spurði mig, hvað á
gengi, en eg snaraðist fram í dyrnar á eftir stelpunni,
sem hörfaði undan mér fram ganginn og hvarf. Var
fremri hurðin enn lokuð, og var sem stelpan hyrfi
fram í gegnum hana. Eg læsti svo innri hurðinni og
fór aftur upp í rúmið. — Ekki sá eg sveðjuna í hendi
stelpunnar í þetta sinn. Eg sagði konu minni enn sem
fyrr, að þetta hefði verið kötturinn, en hún kvað sér
hafa sýnzt, að einhver manneskja væri í dyrunum. Við
sofnuðum svo og sváfum til morguns án þess að verða
fleira vör.
Næsti bær suður og yfir frá Fjósum eru Skeggstað-
ir, og rennur áin í milli bæjanna. Þar bjuggu þá Sig-
valdi Bjarnason og kona hans, Hólmfríður Bjarnar-
dóttir. Sigvaldi var bróðursonur séra Arnljóts á Bæg-
isá og síðar á Sauðanesi í Þistilfirði. — Móðir Hólm-
fríðar húsfreyju var Margrét frá Stafni í Svartárdal,
orðlögð gáfukona. Var Skeggstaða-heimilið talið hið
mesta fyrirmyndar-heimili og rómað fyrir rausn,
myndarskap og glaðværð. Vinnumaður var á Fjósum,
er Stefán hét. Hann kom inn á jóladagsmorguninn og
sagði heimafólki frá því, að kallað hefði verið frá
Skeggstöðum yfir ána og beðið um, ef hægt væri, að
einn eða tveir menn frá Fjósum kæmu þangað yfir
um. Fórum við Stefán þangað. Hafði verið kallað til
þess að fá hjálp til að koma þangað brúnskjóttum
hesti, mesta dugnaðargrip, sem Sigvaldi bóndi átti, en
hesturinn hafði fundizt mjög illa skorinn á fæti all-
langt fyrir framan bæinn á aðfangadagskvöldið; var
hann svo alvarlega slasaður, að mannafla þurfti til
þess að koma honum heim.