Gríma - 01.09.1943, Page 72

70
SAGNIR GÍSLA ÓLAFSSONAR
[Gríma
fríður bað mig nú endilega að koma með sér heim til
sín. Eg spurði hana, hvar hún ætti heima, og nefndi
hún götuheitið og húsnúmerið. Eg sagði henni, að
mér hefði verið ánægja að því að fara með henni heim,
en því miður gæti eg það ekki í kvöld, því að eg hefði
einmitt lofað manni að vera hjá honum í kvöld, og
sagði henni, hver það var. Hólmfríður segir, að þá
muni eg ekki heimsækja sig, því að ef hún þekki mig
rétt, þá muni eg gleyma því. Sækir hún þetta svo fast,
að eg læt undan og er að fara með stúlkunum af stað,
þegar maður sá, sem eg hafði lofað að vera með um
kvöldið, kemur til okkar og hermir upp á mig loforð-
ið, og varð það úr, að eg fór með honum, en lofaði
Hólmfríði því hátíðlega, að heimsækja hana hið fyrsta,
og við það skildum við þarna.
Það varð ekki af því, að eg færi strax í heimsóknina
til Hólmfríðar. Eg hafði mörgu að sinna eins og geng-
ur, og það leið svo hálfur mánuður, að heimsóknin
fórst fyrir, en að þeim tíma liðnum hafði svo óheppi-
lega tekizt til, að eg hafði steingleymt heimilisfangi
Hólmfríðar. Eg hafði þó alltaf í huga, að afla mér vitn-
eskju urn það og heimsækja hana áður en eg færi
heim. — Svo var það dag einn, að eg var á gangi í Aust-
urstræti og hitti þar frænda þeirra systra, og var hann
með boð frá Hólmfríði, að hún bæði mig endilega að
koma heim til sín. Eg sagði honum, að eg hefði ætlað
mér að vera búinn að heimsækja hana, en eg hefði
gleymt, hvar hún ætti heima. Hann sagði mér heim-
ilisfangið, og kannaðist eg strax við að það var hið
sama, sem hún gaf mér upp í Varðarhúsinu.
Eg fór strax þetta sama kvöld heim til Hólmfríðar,
og tók hún mér forkunnar alúðlega. Hún spurði mig
glaðlega, hvort það hefði nú verið ætlun mín, að fara