Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1998, Side 50

• f B RENNIDEPLI
Stundum heyrist því haldið fram
að Öryrkjabandalag íslands
eigi eingöngu að beita sér að
hinum stóru, bráðbrýnu baráttumálum
sem þá varða hag og heill öryrkja
almennt, alls fjöldans.
Vissulega má aldrei missa sjónar
á meginmarkmiðinu að rétta svo hag
öryrkja að þeir fái lifað mannsæmandi
lífi án þess að þurfa að velta hverri
krónu milli handa sér, án þess að bera
dag hvern í brjósti nagandi kvíða út
af afkomu morgundagsins. Að þessu
er stöðugt unnið og fylgzt með færi
hverju til lagfæringa og leiðréttinga.
Þannig brá bandalagið við hart á árinu
1995 þegar kjarasamningar nýir
gengu í gildi - krónu-
tölusamningarnir
svokölluðu þar sem
aðaláherzlan var á
hækkun lægstu launa
og stjómvöld ákváðu
prósentuhækkun á
bætur almanna-
trygginga allfjarri
þeirri sem við töld-
um að hefði átt að
samsvara krónutölu-
hækkuninni.
Ekki fer milli
mála til launaþró-
unar litið á þessum
tíma 1995 og 1996
að við höfðum rétt
fyrir okkur. Þetta
mál var hvarvetna tekið upp þar sem
líklegt var að árangri kynni að skila:
við ráðuneyti og ráðherra tvo, á
Alþingi og þegar allt þraut var málinu
skotið til Umboðsmanns Alþingis þar
sem það mál á nú 26 mánaða afmæli
þegar þetta er ritað. Virkt samband
við launþegasamtökin í landinu, sem
upp var tekið í kjölfar umgetinna
atburða skilaði þó þeim ávinningi sem
óneitanlega varð við gerð kjarasamn-
inganna 1997, þó þar hafi stjórnvöld
svo í lokin ákveðið af alkunnri rausn
að öryrkjar skyldu settir skör lægra
en lægstlaunaða fólkið í landinu. Og
nú er svo framundan mikið átak í
kjaramálum sem vonandi fær farsæl-
um árangri skilað til framtíðar.
En hin svokölluðu smærri mál
mega heldur aldrei gleymast,
þau geta verið svo stór og svo til-
finnanleg hjá svo mörgum og þá er
alltafhæpiðaðkallaþausmá. Tökum
sem dæmi mál varðandi það fólk sem
dvelst á heimilum eða stofnunum og
nýtur svokallaðra vasapeninga, sem
eru hrein smán eða þá verður að hlíta
fjárhag stofnunarinnar um öll
hjálpartæki utan hjólastóla.
Leiðrétting þama myndi ekki kosta
ríkissjóð stórar fúlgur, aðeins brot
raunar af sendiherrabústöðum erlend-
is sem ljúflega renna í gegnum fjár-
lögin. Þessum málum má aldrei og á
aldrei að gleyma, svo þýðingarmikil
sem þau eru fyrir þá sem þau varða.
En síðan koma öll einstaklings-
málin sem hundruðum saman fá hér
afgreiðslu á hverju ári, ýmist hjá
föstum starfsmönnum bandalagsins
eða lögfræðingnum sem hér vinnur að
svo mörgum málum í viku hverri.
Sumir tala um öll svona mál af tak-
markaðri virðingu, “fyrirgreiðslu-
pólitík” hefur löngum verið notað sem
eins konar skammaryrði þó mál hafi
að yfirgnæfandi hluta verið í því
fólgin að rétta hlut fólks, beina því á
réttan veg, fá eðlilega og sjálfsagða
leiðréttingu hvers konar ranginda,
veita fólki aðstoð hvers konar sem því
er einfaldlega nauðsynleg til að ná
fram málum sínum. Svo lengi sem
ekki er á annarra hlut gengið er þessi
fyrirgreiðsla sjálfsögð þjónusta
bandalags eins og okkar, þar sem svo
margir eiga undir högg að sækja. Ég
fullyrði hér að einhver ánægjulegasti
hluti starfa minna hér felst og hefur
falizt í slíkri fyrirgreiðslu og það sama
átti við um þann vettvang þingsins
sem áður var starfað á.
Ég fullyrði einnig að í ótal tilvikum
hefur slfk fyrirgreiðsla skipt sköpum
fyrir viðkomandi í erfiðri stöðu og þá
er ekki til einskis að unnið.
Sú þjónusta bandalagsins sem látin
er í té öryrkjum að kostnaðar-
lausu hjá lögfræðingi Öryrkjabanda-
lagsins á hverjum miðvikudags-
morgni hefur aldrei
farið hátt en er þeim
mun dýrmætari svo
mörgum sem hingað
sækja. Fyrirokkurer
hér störfum dag
hvern skiptir það
miklu máli að geta
vísað málum sem
augljóslega eru á
sviði lögfræðings
yfir til Jóhannesar
Alberts sem fylgir
málum eftir svo sem
færter. Þaueruorðin
ótrúlega mörg málin
sem lögfræðingar
Öryrkjabandalagsins
hafa leyst fyrir okkar
fólk: Halldór Sveinn Rafnar, Jóhann
Pétur Sveinsson og nú Jóhannes
Albert Sævarsson hafa hér skilað
mörgum málum heilum í höfn eða svo
á veg að eftirleikur hefur auðveldari
orðið. Það hefði sannarlega verið þess
virði að gera því betri skil en gert
hefur verið.
Margir munu segja að þrátt fyrir
þeirra störf og okkar séu alltaf fleiri
mál óleyst en leyst og engum hygg
ég sé þetta ljósara en undirrituðum. í
hvert skipti sem réttlætismál hvers
einstaks nær fram að ganga verður
honum hugsað til allra hinna sem í
svipuðum sporum eru úti í þjóðfélag-
inu og sá sem leiðréttinguna fékk. Á
hitt má þá benda að auðvitað verða
menn að bera sig eftir björginni, hún
50