Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1998, Blaðsíða 12

komast í bæinn eins og gengur og
alltaf gat Oddur bætt í jeppann.
Gárungarnir sögðu, að eitt sinn hafi
þeir talið ellefu manns koma út úr
jeppa Odds!
Oddi tókst að fá deild úr Iðnskól-
anum á Reykjalund til að búa unga
vistmenn undir lífið. Eg innritaði
mig og lauk tveimur bekkjum í
bólstrun.
Þegar ég gekk svo út í lífið var
hálfgerð kreppa í landinu og enginn
vildi taka mig á samning í faginu.
Eg fór að hugsa mitt ráð. A
Reykjalundarárunum hafði ég horft
á öll gróðurhúsin í landi Reykja - og
einhver hafði hvíslað að mér, að hægt
væri að vinna fyrir sér á Garð-
yrkjuskóla ríkisins. I vandræðum
mínum leitaði ég til Odds, sem var
fljótur að taka undir þetta, sagðist
þekkja Unnstein Ólafsson skóla-
stjóra. A Garðyrkjuskólann var ég
kominn vorið 1951 - með hjálp Odds.
Það var gott að ganga út í lífið undir
handleiðslu Odds Ólafssonar. Maður
var stoltur af Reykjalundi og starfinu
þar.
Þegar ég var byrjaður í blóm-
unum, kom áhugafólk um blómarækt
til okkar hjóna frá Astralíu. Einn
þeirra, Sidney yfirlæknir í Mel-
boume, var stórorður um ágæti end-
urhæfingar í Astralíu. Mig langaði
til að sýna honum Reykjalund og
hringdi því í Odd. Oddur var upp-
tekinn, en gerði þetta samt. Sidney
talaði sleitulaust um sín mál, Oddur
sagði lítið, en eftir því sem á heim-
sóknina leið fór að sljákka í Sidney
þar til hann sagði: “Við eigum ekkert
svona í Astralíu.” Þá var tilganginum
náð hjá mér!
Rósarœkt í Hveragerði
og New York
Garðyrkjuskólinn var tveggja ára
skóli. Fyrra sumarið vann ég í
gróðrarstöð skólans, skar rósir og
vökvaði fræplöntur hið síðara.
Mikið úrval kennara hafði flutt
með sér hið besta í garðyrkju-
menningu heimsins frá Danmörku,
Þýskalandi og Bandaríkjunum. Þótt
frábært væri að læra í skólanum, þá
var með garðyrkjuna eins og bólstr-
unina, ég vissi ekkert hvað við tæki,
en mér var rétt hjálparhönd eins og
oft áður.
Óli Valur Hansson, sem var í
framhaldsnámi við Comell háskóla í
Iþöku í New York ríki, útvegaði
okkur Sverri Vilhjálmssyni úr Garð-
yrkjuskólanum vinnu við gróðrarstöð
þar í bæ. Atvinnuleyfið var til eins
árs.
New-York-garðyrkjubóndinn var
stór í laukarækt, keypti á hverju
hausti eina milljón túlípanalauka.
Hann þekkti vel Dr. Kenneth Post,
yfirmann blómadeildar Cornell
háskóla, sem var þá með þeim
fremstu í heiminum í blómarækt og
kom okkur í aukatíma til hans.
Eg komst líka inn í kvöldskóla
fyrir innflytjendur og lærði þar mikið
í ensku. Nú, maður var alltaf með
eyrun opin fyrir meiri menntun og
einhversstaðar frétti ég af áætlun
Bandaríkjastjórnar fyrir hermenn
sem misst höfðu af námi á stríðs-
ámnum. Fyrirvelvilja vinnuveitanda
og Dr. Post var mér komið inn á þessa
áætlun. Eg fékk vegabréfsáritun
annað ár og námslán með góðra
mannahjálp. Strákurinn undan Jökli
var kominn í bandarískan háskóla
með íslenskt farskólapróf í far-
teskinu!
Væntingar voru miklar og stíft var
lesið. Niðurstaðan var 84 af 100
mögulegum, en framhald var von-
laust. Engir peningar til viðbótar
hugsanlegum námslánum, og nýja
vegabréfsáritun þurfti að sækja heim.
Eftir tveggja ára dvöl kom ég heim
með Tröllafossi 7. júlí 1955. Engin
vinna framundan, og menntunin að
sumu leyti lakari en engin til að fá
vinnu.”
Berklasjúklingur
í 11 ár
Þótt vinnan væri ótraust, var
ævifélaginn traustur sem heima beið.
Ótrúlegt að konan, sem bíður hér upp
á ljúffengar rjómapönnukökur með
heimalagaðri rifs-, bláberja- og
hrútaberjasultu, hafi barist við berkla
og gigt um ótalin ár. Svo vel lítur
hún út, Sigrún Arnadóttir, eiginkona
Sveins.
“Við kynntumst á Reykjalundi,”
segir hún brosandi, “og skrifuðumst
alltaf á. Eg vann hjá Happdrætti
SIBS þegar Sveinn kom heim.”
“Glíma Sigrúnar við berklana stóð
í 11 ár, á heilsuhælum eða á Reykja-
lundi,” segir Sveinn. “Hún veiktist
aftur alvarlega 1958 og dvaldi þá í
níu mánuði á Vífilsstöðum. í bjart-
sýni höfðum við gengið í bygginga-
félagið Framtak og íbúðaháhýsi var
að rísa að Sólheimum 27. Eg vildi
hætta við, en Sigrún tók það ekki í
mál. Inn í íbúðina fluttum við 1960.
Berklarnir léku Sigrúnu svo grátt,
að hún gat ekki eignast börn og
bannað af heilsufarsástæðum að
ættleiða bam. Ekkert bannaði okkur
samt að taka börn í fóstur. Fyrra
fósturbamið kom til okkar ’60, sonur
vinafólks sem missti móður sína.
Seinna fósturbarnið, stelpu, tókum
við ’64. Börnin ættleiddum við,
þegar þau höfðu aldur til. Þau hafa
lokið háskólaprófi, eignast góða
12