Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1998, Síða 48

kona og sjúkraliði aðstoða Chris við
að þvo sér og klæða, þá fara þau með
hann í teygjuæfingar. Að liggja á
bakinu hreyfingarlaus heila nótt án
þess að hreyfa vöðva dregur úr manni
allan mátt. Ef hann gerði ekki teygjur
daglega, væri hann undirlagður af
vöðvakrampa allan daginn.
Chris notar sérhannað reiðhjól:
hann hefur rafskaut tengd við fæturna
sem senda lítil rafboð gegnurn líkama
hans niður á fótstigin sem stjórnast af
vélum og heldur uppi svolitlu af
vöðvum hans. Allt þetta tekur um það
bil þrjá klukkutíma. Hann eyðir
miklum tíma inni á skrifstofu sinni,
er rnikið í símanum eða fyrir framan
talgervilinn sinn. Svo er hann oft með
fundi.”
Ferðu oft út að skemmta
þér, Chris?
„O já, ég er alltaf á ferðinni. Eg
held oft fyrirlestra hvar sem er á
landinu og við förum oft á veit-
ingastaði á kvöldin eða að hitta gamla
vini.”
Hortlr þú einhverntímann á
gamlar myndir með þér?
„Nei - og þó, ég horfði aldrei á þær
áður en ég slasaði mig. Undantekn-
ingalaust. Það yrðu engin vandræði
fyrir mig að horfa á sjálfan mig
ófatlaðan, ef þú átt við það.”
Þegar þú varst meðvitundarlaus
eftir slysið, bað móðir þín
læknana að aftengja tækin sem
héldu í þér lífinu. Hefurðu
nokkurntíma rætt það við hana?
„Til að skilja þann þátt, þarftu líka að
skilja að ég hafði sjálfur oft sagt að
ef eitthvað kæmi fyrir mig, þá vildi
ég frekar vera dauður en lamaður og
geta ekkert gert af þeim líkamlegu
hlutum sem ég var vanur að gera.
Þegar læknarnir uppgötvuðu að ég
væri lamaður, hafði móðir mín það
hugrekki að biðja þá að leyfa mér að
sofa áfram og vekja mig ekki aftur,
vegna þess að það var það sem ég vildi
þá. Það kostar gífurlegt hugrekki hjá
móður að óska barni sínu dauða og
ég elska hana bara meira fyrir að hafa
haft þetta hugrekki.” -Og við gefum
Dönu orðið:„Til allrar hamingju gat
móðir hans ekki tekið ákvörðun um
líf sonar síns, hún var bara að útskýra
hvað hann hafði viljað áður en hann
slasaðist. Hún vildi ekki sjá barnið sitt
þjást. En strax og Chris kom til með-
vitundar þá skiptu menn snögglega
um skoðun." Chris bætir við: „Upp
frá því gat ég tekið eigin ákvarðanir
um líf mitt.”
Leitastu við að tinna annað
fatlað fólk til að tala við?
„Til að byrja með, þegar ég átti í
vandræðum með að sætta mig við
hvemig ég var orðinn. Eg sótti mikinn
stuðning til fólks í sörnu aðstöðu og
ég er í. Ég þarfnast þess ekki lengur.”
I bók þinni, segir þú að þú sért
aðeins frjáls í draumum þínum.
Að vakna færi þér aðeins fáeinar
sársaukafullar sekúndur.
Finnurðu enn fyrir þessu?
„Já, á hverjum morgni og þá ekkert
endilega á meðan ég sef. Vegna þess
að í draumum mínum geng ég um og
geri hluti sem ég gerði áður. Mig
dreymir aldrei að ég sé í hjólastól.
Þú sérð að undirmeðvitund mín er
ekki ánægð með ásigkomulag mitt.”
Aður en þú lentir í slysinu, þá
varstu sannur trúleysingi. Hefur
það eitthvað breyst núna?
„Nei, ekkert hefur breyst í þeim
málum. Ég trúi ekki enn á Guð og er
þess fullviss að mannkynið er í villu
um ýmislegt sem gerist tilviljanakennt
en er ekki fyrirfram ákveðið. Kannski
hefur kærleikurinn gagnvart annarri
manneskju þar sitt að segja. Eða að
ást á annarri manneskju sé einmitt
lausnin sem ég hafði verið að leita að
fyrir slysið sé fundin. I alvöru, jafnvel
þótt ég trúi ekki á Guð hef ég reynt
að haga mér eins og Hann sé að
fylgjast með.
Hefur þú fundið fyrir þörf til að
fara á fleiri námskeið fyrir
hreyfihamlaða?
„Þegar ég vil eða finn að ég verð,
þá tala ég við Dönu. Um tíma var ég í
meðferð hjá sálfræðingi, en það hjálp-
aði ekki. Allavega minna en að tala
við konuna mína.
Þú elskaðir einveruna hér áður
fyrr. Nú þegar þú hefur hjúkr-
unarfræðing yfir þér 24 tíma á
sólarhring. Hvernig líkar þér
það?
„Það sem hefur meiri áhrif á mig
en að vera sviptur þessu sjálfstæði, er
sú staðreynd að ég get ekki lengur gert
neitt af sjálfsdáðum - allar mínar
athafnir verður að skipuleggja fyrir-
fram. Við hjónin getum ekki bara allt
í einu ákveðið að fara út að borða eins
og við vorum vön að gera. Nú verð
ég að taka tillit til aðstæðna og má
ekki eyða tíma í að vorkenna sjálfum
mér og ímynda mér hluti sem ég get
ekki gert aftur.”
Eru nokkrar vitsmunalegar
athafnir sem þú gafst upp á áður,
sem þú hefur gaman af núna?
,,Ég tala við annað fólk miklu
meira núna, miklu meira en ég gerði
áður. Ég var svo upptekinn af að
hlaupa í kringum sjálfan mig, að ég
gaf mér aldrei tíma fyrir dýrlegar
samræður.”
Koma tímabil sem þú neitar að
yfirgefa rúmið?
„Aldrei. Ekki í neinum tilvikum.
48