Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1998, Blaðsíða 20

Leifur Sveinsson lögfr:
OGLEYMANLEGUR JOTI
Vorið 1947 lá ég í 25 daga á
Ríkisspítalanum í Kaup-
mannahöfn á húðsjúk-
dómadeildinni (H-III), en þar var
yfirlæknir hinn heimsþekkti prófessor
Baron von Haxt-
hausen. Húð-
kvilli minn var
psoriasis og var
lækningin fólgin í
því að bera tjöru á
sjúklingana fyrir
hádegi, en eftir
hádegi var verið
að reyna að ná
tjörunni af. Eg
vareinifslending-
urinn á deildinni, nema Guðmundur
Guðmundsson læknir (f. 1898-d. 1968)
lengi kenndur við Reykhóla var þama
til námsdvalar og urðu góð kynni með
okkur Guðmundi. Ýmsir húðkvillar
þjáðu sjúklingana, herbergisfélagi
minn þjáðist af illkynjuðum svepp
milli tánna, sem síðan breiddist út um
allan líkamann. Hann var skipasmið-
ur í Helgsingör Skibsværft. Fjölda-
margir voru með psoriasis, en samt
var það eldri maður frá Jótlandi, lág-
vaxinn, sköllóttur og þybbinn, sem
varð mér sérstaklega minnisstæður.
Hann hafði dvalið á deildinni um
mánaðartíma í mars, verið útskrifaður
alheill, en ekki var hann fyrr kominn
til Jótlands, en hann útsteyptist að
nýju og nú svo, að vart var nokkur
hluti líkamans með heilli húð. Minnti
húðin mest á skráp. Starfsfólk og allir
sjúklingar höfðu mikla samúð með
manni þessum, töldu meira á hann lagt
en nokkur maður gæti borið.
Nú er það að morgunlagi, að við
Jótinn og ég erum færðir niður í
kjallara til tjörumeðferðar að undan-
gengnu baði. Guðmundur læknir var
ekki langt undan í kjallaranum. Eftir
nokkra stund heyri ég hlátrasköll
mikil og fóru þau vaxandi. Einhver
var að segja brandara á svo ólíklegum
stað og virtist í banastuði.
Um hádegið hitti ég Guðmund
lækni, er stofugangur stóð yfir og spyr
hann: “Hver var þriðji sjúklingurinn,
sem reif af sér alla brandarana, ég
vissi ekki af öðrum en Jótanum og
mér í kjallaranum?” Þá svarar Guð-
mundur: “Það var nú einmitt Jótinn,
eins ótrúlega og það nú hljómar”.
Fyrir þessum Jóta hefi ég borið
meiri virðingu en nokkrum öðrum
manni, sem ég hefi kynnst á lífsleið-
inni. A hann hafði verið lagt ólýsan-
legt kvalræði, en þrátt fyrir allt, þá var
það hann, sem sigraði.
A einni morgunstund bjó hann mig
út með það veganesti, sem hefur
dugað mér í lífinu síðan.
Leifur Sveinsson.
Eftirmáli.
Sá ágæti lögfræðingur og sagnamaður
Leifur Sveinsson sendi ritstjóra þessa
ágætu frásögn, sem birst hafði fyrir
margt löngu í fjölriti þeirra SPOEX -
manna. Leifur segir svo frá: I apríl
1987 hitti ég stúlku á leið til Lansarote
í psoriasisferð og sagði móðir hennar
mér, að þegar dóttirin var um það bil
að bugast undan kvilla sínum, þá hefði
hún lesið þessa grein og ákveðið að
þrauka eins og Jótinn seigi. Kærar
þakkir.
Hlerað í hornum
Nískupúkinn og aurasálin Jón var að
deyja. Hann bað konu sína að setja
alla peninga sína í poka upp á háaloft
svo hann gæti tekið þá með sér. Þetta
gerði konan og svo dó Jón og löngu
síðar átti hún leið upp á háaloft og þar
vorupeningamirenn. Þá sagði konan:
“Þetta vissi ég, ég hefði átt að setja
þá niður í kjallara.”
Vinur í grennd
í grenndinni veit ég um vin, sem ég á
í víðáttu stórborgarinnar.
En dagarnir óðfluga æða mér frá
og árin án vitundar minnar.
Og yfir til vinarins aldrei ég fer
enda í kappi við tímann.
Sjálfsagt þó veit hann ég vinur hans er
því viðtöl við áttum í símann.
En yngri vorum við vinirnir þá,
af vinnunni þreyttir nú erum.
Hégómans takmarki hugðumst við ná
og hóflausan lífróður rérum.
“Ég hringi á morgun,” ég hugsaði þá,
“svo hug minn þó fái hann skilið,”
en morgundagurinn endaði á
að ennþá jókst milli okkar bilið.
Dapurleg skilaboð dag einn ég fékk
að dáinn sé vinurinn kæri.
Ég óskaði þess, er að gröf hans ég gekk
að í grenndinni ennþá hann væri.
Þýtt úr ensku
Sigurður Jónsson
tannlæknir.
20