Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.2001, Blaðsíða 39

Stökur eftir Birnu
Eyjólfsdóttur
Ég er að vinna á vernduðum vinnustað tvo tíma á dag og ég hef ort
um suma vinnufélaga mína. Um umsjónarkonuna orti ég en hún
er þannig manneskja að hún er lífið og sálin á staðnum.
Gauja er ljúf og göfug sál
gefur öðrum hlýju.
Við hennar augna blárra bál
blómstrum við að nýju.
Á 56 ára afmæli hennar orti ég:
Gauja nú við gleðjumst
því góð kona er nú eldri.
Af kaffi og kökum seðjumst
sem siður er kvenna heldri.
Um verkstjórann minn orti ég:
En hann er þartnig persóna að hann hefur
örugglega verið fæddur til að vera verkstjóri.
Sveinn þú línur leggur
þér lætur vel að ráða.
Á alla hnúta heggur
og hvetur fólk til dáða.
Um móður mannsins míns orti ég:
í vísunni um hana vísa ég til ljóðs sem hún birti
í blaði eldri borgara einu sinni. En hún yrkir
sjaldan og þá aðeins tækifærisvísur.
Rebekka er sem rósin fríð
sem réttir sig móti sól.
Hún er sterk og býsna blíð
sem blossi er í veðri kól.
Ung hjón hér í Eyjum voru að eiga sitt þriðja
barn, lítinn dreng. Um hann orti ég.
Hetjan litla er heldur smá
hraustur þó og sætur.
Dökkur er á brún og brá
og báða litla fætur.
Um systur mína orti ég:
Erna þú ert yndisleg kona
sem elskar lífið og þráir.
Og í daganna amstri og önn
eru örlítil korn sem þú sáir.
Um bílstjórana á Eyjataxa orti ég:
Á meðan Islands fánar flaksast,
á fannhvítum stöngum, úr grænurn sverði.
Mun ég við það í blankheitum baksast
að borga Sigurjóni og Herði.
Birna Eyjólfsdóttir
Vestmannaeyjum.
Hlerað í hornum
Prestur var að spyrja fermingarbörn í
sóknarkirkjunni en foreldrar hlýddu
með athygli á athöfnina. “Jæja,
Gunna mín, hver skapaði þig nú?”,
spyr prestur. “Guð”, svarar stúlkan.
Þá gellur við í föðurnum: “Þú segir
það Gunna litla, en ætli hann hafi nú
ekki fengið góða aðstoð frá mér”.
Lok líkræðu hjá presti einum voru
svona: “Hún var há og grönn og
raunar mjóslegin og eins var sálin”.
Eiginmaðurinn var búinn að liggja
milli heims og helju lengi og konan
hans hafði ekki vikið frá sjúkrabeði
hans.
Einn daginn bráði af honum og hann
sagði við konuna: “Þú ert alltaf hjá
mér í öllum erfiðleikum. Þegar ég
var rekinn úr vinnunni, þá studdir þú
við mig. Þegar fyrirtækið mitt fór á
hausinn varst þú til staðar. Þegar ég
varð fyrir byssuskotinu varst þú við
hlið mér. Þegar við misstum húsið
varstu kyrr hjá mér. Þegar ég missti
heilsuna þá stóðst þú með mér.
Veistu hvað ég er að hugsa?” “Nei
hvað ertu að hugsa elskan mín?”
sagði konan og fann heita strauma
fara um sig. “Ég held þú sért óheilla-
kráka”.
Drengurinn bað föður sinn að hjálpa
sér með síðasta orðið í krossgátunni,
en faðirinn svaraði: “Biddu mömmu
þína. Hún er vön því að hafa síðasta
orðið”.
Tveir aldraðir bræður voru báðir
orðnir sjóndaprir en óku samt
ótrauðir á jeppa sínum um allt. Einu
sinni að lokinni samkomu heyrðist
annar segja við hinn: “Keyr þú
Magnús bróðir. Ég sé veginn”.
Tveir karlar áttu tal saman í slátur-
tíðinni. Annar hafði um langt skeið
séð um slátrun í sláturhúsi staðarins
og hinn spurði rotarann hvort hann
hefði ekki orðið var við kvíða og
hræðslu í sláturlömbunum. “Nei,
blessaður vertu, þau koma hingað á
hverju hausti svo þetta venst”.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJ ABANDALAGSINS
39