Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.2001, Blaðsíða 61

þessi hópur á yfirleitt ekki kost á að
ferðast, flestir eru á strípuðum bótum,
sumir eingöngu með vasapening en
að fá tœkifæri til að takast á við svona
ferð eykur sjálfsvitund, bjartsýni og
von í brjósti okkar allra. Við þökkum
öllum þeim sem styrktu okkur íþessari
ferð en án þeirra hefðiþetta ekki verið
mögulegt. Undirbúningur stóð í 10
mánuði. Við teljum að þetta sé samfé-
laginu mikilvægt og fœkki innlögnum
eða eins og einn félagi okkar sagði við
heimkomuna; “ég er búinn að vera
svo ruglaður í hausnum að ég hef
undanfarið verið að hugsa um að
biðja um innlögn. Nú kem ég endur-
nærður í bæinn og á í engum erfið-
leikum með að einbeita mér ”.
Fyrir hönd stjórnar.
Ása Hildur Guðjónsdóttir
Hlerað í hornum
Sá gamli kom til læknis og fór beint
á skoðunarbekkinn. Hann endurtók í
sífellu: “Eg vona að guð gefi að ég
sé veikur”. Lækninum leiddist tuðið
og spurði þann aldraða af hverju
hann væri að þylja þetta. “Jú, það
væri hræðilegt að vera frískur og líða
jafnilla og mér líður”.
Unga fólkið er ekki alltaf jafnná-
kværnt í skilaboðunum. Maður einn
var að heiman kvöld eitt og kom ekki
heim fyrr en allir voru sofnaðir.
Morguninn eftir kom dóttirin syfju-
leg mjög og sagði: “Það hringdi í
þig maður í gær”. “Og hver var
það?”, spurði faðirinn. “Æ, það var
þessi sem hringir alltaf og heitir eitt-
hvað”.
Úr Læknablaðinu: Ung og falleg
kona kom til læknis og hann skoðaði
hana og virtist undrandi á ein-
kennum konunnar, nær loks áttum
og segir: “Annað hvort ertu með
flensu eða þá með barni”. “Jæja”,
segir konan, “'þá hlýt ég að vera
ólétt, því mér dettur ekki í hug
nokkur maður sem hefði getað smit-
að mig með flensu”.
Úr Læknablaðinu: Læknirinn var að
rannsaka mann sem kvartaði um
svefnleysi, lystarleysi, ofþreytu og
spennu. “Eg ætla að hringja í
konuna þína og segja henni að þú
verðir að komast í sveitina og fá þar
algjöra hvíld”, sagði læknirinn.
“Ef þú vilt að ég fái algjöra hvíld
ættir þú frekar að biðja hana að fara
til útlanda”.
þú ert með keyri og keyrir norður á
Akureyri”, anzaði sá borðalagði og
krimti í honum. Mér varð á að svara:
„Nei, nei, ég rek kýrnar bara inn
undir Fell”. Þá skellihló hann og
sagði: „Ég sá ljósklædda konu úti á
hlaði, þegar þú fórst af stað. Er það
mamma þín?”. Ég jánkaði því og þá
spurði hann: „Er hún ekki falleg, hún
mamma þín og er hún ekki ein
heima?”. Mér vafðist tunga um tönn
en svaraði eitthvað á þá leið að mér
fyndist hún falleg og hún væri góð og
þá brosti hann og ég flýtti mér að
svara seinni spurningunni og sagði að
hún væri alls ekki ein, því einhvern
veginn leizt mér ekki senr bezt á það
að sá borðalagði færi í heimsókn sem
mér fannst einhvern veginn liggja í
loftinu. Sannleikurinn raunar sá að
hún var ein heima með Ásu systur
mína sem var þrem árum yngri en ég.
„Jæja, jæja, góðurinn og farðu nú
með þitt keyri og keyrðu norður á
Akureyri, það var gaman að spjalla
við þig”, sagði sá borðalagði og tók
þessa finu húfu sína ofan, „og „adjö
ungi maður”. Ég þreif af mér pott-
lokið og þá hló hann dátt og endurtók
þessa adjö- kveðju sína.
r
Eg leit víst anzi oft við á leiðinni
inn götuna sem þá var þjóð-
vegurinn til Héraðs og var að gá að
þeim borðalagða, hvort hann væri
nokkuð á leið heim, en síðast sá ég
grilla í hann liggjandi í móunum sem
fyrr og burtu var hann þegar ég kom
aftur. Ég sagði mömmu frá öllu
saman þegar ég kom heim og mér
fannst hún verða eitthvað svo skrýtin
á svipinn yfir öllu saman, en svo
hældi hún mér fyrir að hafa sagt að
hún væri alls ekki ein heima. Það
skemmtilegasta við þessa sögu er
framhald hennar rúmum aldar-
Qórðungi síðar, þegar ég kynntist
miklum öndvegismanni sem hafði
verið skipstjóri um árabil en var nú
kominn í land til annarra starfa. Við
tókum oft tal saman og eitt sinn sagði
ég honum söguna af starfsbróður
hans og það með að mér þætti honum
svipa þó nokkuð til hans. Þá birti allt
í einu yfir honum og hann sagði:
„Nei, varst það þú sem varst svo
vandræðalegur með keyrið og vildir
ekki keyra norður á Akureyri, ég man
eftir þessu og þessu einstaka veðri,
sem þá var ?” Ég spurði hann þá að
því, hvort hann myndi eftir því að
hafa spurzt fyrir um móður mína og
hvort hún væri ein heima, en þá bara
brosti hann og sagði þetta svo sem
vel getað verið, en þá í gamni sagt
við þennan óframfærna dreng, „en ég
man þegar þú þreifst af þér húfupott-
lokið, þá var gaman að sjá framan í
þig”. Hann hló svo dátt þegar ég
sagðist hafa fylgzt svo lengi með
honum sem ég hefði getað, hvort
hann myndi fara heim að bænum.
En oft síðar minntumst við þessa,
en okkur varð sérstaklega vel til vina
og röbbuðum margt saman, enda
skipstjórinn sérstakur fróðleiksmað-
ur. En nóg um þetta sungið að sinni.
Helgi Seljan.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
61