Víkurfréttir - 16.04.2020, Page 26

taka áhættu að keyra okkur til Kat-
hmandu án leyfis þar sem það þýddi
að viðkomandi missti bílprófið, bíll-
inn yrði tekinn og allt að tveggja ára
fangelsisvist.
Máttum alls ekki láta
mikið á okkur bera ef
við yrðum stoppuð
Loksins eftir margra klukkustunda
bið fengum við sent leyfisbréf frá
þýskum stjórnvöldum. Við höfðum
misst af fyrri flugunum en ef við
kæmumst í tæka tíð myndum við
vonandi ná þeim seinni daginn eftir.
Það sakaði alla vega ekki að reyna.
Hópurinn minn var allur listaður
í þau flug en það gekk erfiðlega að
koma mér á þann lista. Ég var eini
Íslendingurinn sem var að reyna
að komast í burtu frá Nepal að ég
best vissi. Bílstjórinn sem við vorum
búin að vera í sambandi við kom
fljótt og við þurftum að vera snögg.
Leyfisbréfið sem við vorum með í
höndunum var eingöngu ætlað Þjóð-
verjum. Ég, ásamt tveimur frönskum
vinum mínum, máttum alls ekki láta
mikið á okkur bera ef við yrðum
stoppuð. Það gæti allt farið á versta
veg því við vorum ólögleg í bifreið-
inni.
Þegar við keyrðum í gegnum
Pokhara var eins og að keyra í
gegnum draugabæ. Allt var lokað
og fólk sást varla. Einstaka sinnum
sá maður glitta í nokkra einstaklinga
út á svölum sem störðu mjög hissa
á bílinn. Útgöngubannið var strangt
og það vissu allir.
Stoppuð af löggunni og
með hjartað í buxunum
Við enda Pokhara stóð lögreglan
vörð og stoppaði okkur. Ég og
franska parið snarþögðum. Bíl-
stjórinn sýndi leyfisbréfið og var
svo kallaður inn í tjald til að gera
grein fyrir sér og okkur og var þar
í dágóðan tíma. Hann kom loksins
til baka ásamt lögreglunni sem leit
inní bílinn þar sem við sátum með
hjartað í buxunum. Lögreglan kink-
aði kolli hleypti okkur í gegn og við
gátum andað léttar.
Löng bílferð var framundan á
ójöfnum fjallavegum. Ferðin átti að
taka átta klukkustundir en vegna
engrar umferðar þá tók aksturinn
fjórar klukkustundir. Ég held að við
hefðum átt mjög erfitt með lengri
bílferð þar sem loftræstingin virkaði
ekki og við sem sátum aftast vorum
við það að kasta upp þegar komið
var til Kathmandu.
Engan mat að fá
Í Kathmandu voru göturnar sömu-
leiðis tómar eins og annars staðar.
Við bókuðum gistingu til að ná hvíld
áður en við myndum reyna á flugið
daginn eftir. Tveir yndislegir drengir
tóku á móti okkur á hótelinu. Engan
mat var hægt að fá þar sem allt var
lokað en þeir buðust til að steikja
handa okkur hrísgrjón. Við vorum
öll orðin ótrúlega svöng enda áliðið
og við höfðum ekkert borðað síðan
um morguninn. Hvít hrísgrjón með
smátt skornu grænmeti ásamt tómat-
sósu var á boðstólnum. Við vorum
afar þakklát þar sem við fundum að
mikill kærleikur var lagður í matinn.
Kvöldið var notalegt og við nutum
þess að borða og spjalla frameftir
þar sem þetta voru mögulega síðustu
stundirnar okkar saman í bili.
Hann kom loksins
til baka ásamt
lögreglunni sem
leit inní bílinn þar
sem við sátum með
hjartað í buxunum.
Lögreglan kinkaði
kolli hleypti okkur
í gegn og við gátum
andað léttar.
26 // VíKurFrÉttir á SuÐurNESJum í 40 ár
Fimmtudagur 16. apríl 2020 // 16. tbl. // 41. árg.