Spássían - 2010, Blaðsíða 5

5
Frá tónleikum Adams Lamberts í Amsterdam,
20. nóvember 2010 þar sem uppklappslagið
Fyrir utan lítinn klúbb á jaðri rauða
hverfisins í Hamborg, Þýskalandi, teygir
óralöng röð sig út í nóttina. Þetta er um
kvöldmatarleyti og gestir mættir snemma
til að hlýða á tónleika með bandaríska
söngvaranum Adam Lambert. Þeir eru af
öllum stærðum og gerðum, flestir á þrítugs-
og fertugsaldri (konur í meirihluta) en inn
á milli bæði börn og fólk komið af léttasta
skeiði. Bróðurparturinn er Þjóðverjar en
alls kyns tungur berast héðan og þaðan úr
þvögunni. Fyrir framan mig í röðinni er
bandarísk kona með tvær táningsdætur.
Fyrir aftan vinahópur um tvítugt, strákar
og stelpur, með skrautlegt hár.
Allt er samkvæmt bókinni hjá Þjóðverjum.
Byrjað er að hleypa inn rúmlega sjö, leitað í
töskum eftir áfengi, fólk undir lögaldri fær
stimpil og tónleikagestir streyma skipulega
inn og taka sér stöðu fyrir framan sviðið,
þaðan sem ekki verður hnikað næstu
klukkutímana. Upphitunarbandið er þýsk
rokkhljómsveit og byrjar hún á slaginu
átta og heldur uppi þokkalegu fjöri í um
hálftíma. Síðan tekur við um 40 mínútna
bið á meðan gerðar eru breytingar á sviði
og hljóð og ljós undirbúin. Önug eldri kona
potar í mig og skammar mig á þýsku fyrir að
hafa rekist á hana. Hún stendur síðan eins
og þrumuský út alla tónleikana og fylgist
með mér. Fyrir framan mig er önnur önug
manneskja sem hvæsir á stúlku sem rekst á
hana. Nú er ég farin að óttast slagsmál. Sú
er ung og ljóshærð og eyðir tónleikunum í
að taka upp á myndbandstæki og pikka inn
í símann sinn samtímis.
Handalögmál virðast þó gleymd þegar
tónleikarnir hefjast. Adam er ekki maður
sem fer fínt í hlutina. Þegar hann stígur
loks dramatískt á svið um níuleytið er
hann uppstrílaður í fjólubláa leður-/
loðmúnderingu með pípuhatt á höfði
þar sem upphafsstafur hans hefur verið
ritaður með rauðu glitri. Skarlatsrauðu.
Við tekur afskaplega þétt og kyrfilega
„kóreógraferuð“ sýning þar sem hvert lag
fær sérstaka meðferð, uppi á pöllum eða
fremst á sviði, í þessari flúruðu kápu eða
hinni, með dönsurum eða án þeirra. Hann
kyssir bassaleikarann sinn, tekur sporið
með dönsurunum og talar lítillega um ást.
Fyrst og fremst syngur hann. Það eru ekki
margir hans líkar á senunni í dag: Klassískt
menntaður tenór í popptónlist. Tónleikarnir
hefjast á lagasyrpu með þeim lögum sem
blanda saman fönki, poppi og raftónlist
og andrúmsloftið er spennuþrungið. Næst
koma nokkur fjörug popplög í röð og svo
hægist á öllu og aðeins gítar eða píanó er
eftir á sviðinu ásamt söngvaranum. Undir
lokin er hraðinn keyrður upp aftur og allur
salurinn hoppar í takt.
Þessir tónleikar eru hluti af tónleika-
ferðalagi sem hófst í júní síðastliðnum
undir nafninu Glam Nation og eru
tónleikarnir í Hamborg nr. 100 í röðinni.
Flestir fóru fram í Bandaríkjunum þar
sem Adam spilaði gjarnan á stöðum sem
rúmuðu á bilinu 2000-5000 tónleikagesti
eða fleiri og uppselt á svo til alla. Það hefur
komið á óvart hversu vinsælir tónleikar
Adams Lamberts hafa reynst þar sem hann
er aðeins með eina plötu á bakinu og þrátt
fyrir mikla leikhúsreynslu óreyndur á þessu
sviði. Tónleikagestir virðast a.m.k. vita
sínu viti því nú í byrjun desember var hann
tilnefndur til Grammy verðlauna fyrir söng.
Tónleikarnir enda á kynningu hljóm-
sveitarmeðlima og svo hverfa allir af sviðinu.
Æstur múgurinn reynir að klappa Adam
upp en ekkert gengur. Starfsmenn staðarins
hefjast handa við að taka niður sviðið og
dyraverðir smala öllum út úr salnum.
Þetta er búið. Fólk er ekki sátt. Á þeim 99
tónleikum sem áður hafa verið fluttir hefur
Adam alltaf tekið uppklappslög – stundum
fleiri en eitt og oft eitthvað óvænt og óæft.
Hamborg verður undantekningin. Ég get
ekki séð að það skipti máli þar sem ég hef
aldrei mætt á tónleika til þess eins að heyra
uppklappslögin. Seinna kemur í ljós að
staðurinn er með strangan lokunartíma og
var komið fram yfir hann. Allt samkvæmt
bókinni.
Ásta Gísladóttir
Adam Lambert er
umdeildur listamaður. Hann stendur
fyrir það sem Bandaríkjamenn óttast
mest: Að einhver eins og hann nái
að hreiðra um sig í dægurmenningu
þjóðfélagsins. Réttindaumræða
samkynhneigðra hefur sjaldan, ef
nokkurn tímann, verið jafn hávær
þar í landi og á sama tíma og
yngri kynslóðin tekur breytingum
opnum örmum streitist hin eldri
og íhaldssamari á móti. Einstaka
sinnum færist þetta leikrit yfir á
svið poppmenningarinnar. Eitt slíkt
leikrit var sett á svið í American
Idol þáttunum vorið 2009. Þótt um
raunveruleikaþátt væri að ræða var
framvindu stýrt eftir handriti. Engin
ástæða er til að ætla að um svindl
hafi verið að ræða. Líklegt er þó að
framleiðendur hafi grátið af gleði
þegar ljóst var að í topp 13 hópnum
þeirra þóttu sigur-stranglegastir
annars vegar hinn kirkjurækni ekkill,
Danny Gokey, og hins vegar hinn
samkynhneigði leikhúsmaður, Adam
Lambert. Fullkomlega andstæðir
pólar sem buðu upp á togstreitu
milli stríðandi fylkinga. Sú varð síðan
raunin, en þó ekki á þann hátt sem
framleiðendur höfðu greinilega spáð
fyrir um. Í framhleypni sinni hafði
verið tekin upp auglýsing með þeim
kumpánum fyrir einn styrktaraðila
þáttanna á meðan meginþorri
keppenda var enn til staðar. Svo vissir
voru framleiðendur í sinni sök. Sú
auglýsing birtist ekki fyrr en löngu
eftir að keppni lauk og fór ekki hátt.
Það sem framleiðendum hafði sést
yfir var hinn geðþekki og sakleysislegi
Kris Allen. Alveg jafn kristinn og
gagnkynhneigður og Danny Gokey
en talsvert meira sjarmerandi. Þegar
Danny lenti í þriðja sæti sóttu sárir
aðdáendur hans í sig veðrið og fylktu
sér á bak við hinn kostinn. Því sigraði
Kris og Adam lenti í öðru sæti. Sá
sigur skilaði hins vegar litlu öðru en
konfettiflóði í örskamma stund því
á meðan minningin um Kris dofnaði
hélst áhugi almennings ennþá
kyrfilega á Adam Lambert – enda
engum líkur.
glamúrlandið
Háskóli Íslands Háskólatorgi S. 570 0777 - Háskólinn í Reykjavík Sólinni Nauthólsvík S. 599 6469 boksala@boksala.is
www.boksala.is
„Purple haze“ eftir Jimi Hendrix var
túlkað á mjög bókstaflegan hátt.