Spássían - 2010, Blaðsíða 35

35
á tónlist sem hljómar of vel eða er of vel upp tekin og framleidd.
Að mínu viti heitir þetta lífstíll en ekki tónlistarsmekkur og væri
svo sem sök sér ef þessir sömu einstaklingar þrifust ekki á því
að gera lítið úr mér og þeim sveitum sem eru of „útvarpsvænar“.
Þannig setja þeir sig á háan hest, sem helst er talsvert hærri en
mín meginstraumsbrokkandi trunta, og tala um „sell out“ og
„peningahugsjón“ án þess að minnast einu orði á tónlistina. Þarna
er auðvelt að nefna hina svokölluðu svörtu plötu frá 1991; þar náði
Metallica fyrir alvöru eyrum almennings, en gallharðir aðdáendur
sveitarinnar þangað til sneru hins vegar við þeim baki.
Nú má ekki mistúlka orð mín. Vitanlega geta hljómsveitir og
tónlistarmenn breyst til hins verra og útgefið efni stenst misvel
tímans tönn. Það sem ég er að reyna að horfa á með (mis)gagnrýnu
hugarfari eru allar hinar ástæðurnar fyrir því að fólk hættir að
hlusta og bölsótast út í efni sem öðrum finnst gott. Mín kenning er
sú að þarna ráði tónlistarsmekkur ekki alltaf för heldur duttlungar
okkar sjálfra, löngun til að skera okkur frá fjöldanum og vita betur.
Og þetta á svo sem örugglega við um lífið í heild sinni, hvort sem um
ræðir tónlist, húsagerðarlist eða hvað annað.
„Óperuhúsið í Sidney? Hefurðu séð...?“ er ókláruð setning sem heyrist
örugglega reglulega í réttu umhverfi.
Þegar ég hlusta á tónlist er mér sama hversu miklir peningar fóru
í upptökur, við hvaða útgáfu bandið samdi, hvort lagið fær spilun á
FM957 eða ekki. Tónlist er góð ef hún er góð. Og að því sögðu finnst
mér Nevermind með Nirvana ennþá ein besta hljómplata sem út
hefur komið enn þann dag í dag og Nirvana fannst mér varla stíga
feilspor á ferlinum ...
... þangað til þeir gáfu út Unplugged plötuna 1994. Ég meina fokking
MTV!
Snæbjörn Ragnarsson
*Hákon Hrafn Sigurðsson, núverandi dósent við Heilbrigðisvísindasvið HÍ
og eigandi www.rokk.is.
**Aðalstef „Come As You Are“ af Nevermind-plötu Nirvana þykir svipa mjög
til stefsins úr laginu „Eighties“ með Killing Joke.
Stemningin sem skapast kringum
jólabókaflóðið tekur á sig ýmsar
myndir. Ekki bara sölulistar og
biðlistar, gagnrýni og viðtöl við
höfunda um allt frá smákökubakstri
til pólitískrar fagurfræði, heldur
umræður milli fólks úti um allan bæ.
Höfundar þeytast um og lesa
upp úr verkum sínum út um allar
koppagrundir. Stundum gefa þeir
innsýn í vinnuna og hugsunina á bak
við verkin í umræðum á eftir.
Í Bókasafn Mosfellsbæjar, sem á
120 ára afmæli á þessu ári, mættu
hátt á annað hundrað manns á
árlegt upplestrarkvöld sem mörgum
finnst marka upphaf aðventunnar.
Það finnst að minnsta kosti Katrínu
Jakobsdóttur menntamálaráðherra
sem hefur séð um að stýra þar
umræðum um árabil og segist ekki
ætla að hætta því í bráð.
Yfirleitt er reynt að safna saman
sem fjölbreyttustum hópi höfunda
og í þetta sinn voru mætt til leiks
þau Bragi Ólafsson, Gerður Kristný,
Einar Kárason, Hugrún Hrönn
Kristjánsdóttir, Halla Gunnarsdóttir
og Guðrún Ögmundsdóttir, með
skáldsögur, ljóð, æviskáldsögur
og ævisögu. Meðal þess sem bar á
góma eftir upplestur úr verkunum
var hversu mikið höfundarnir
hleyptu lesendum að sínu innra lífi,
sem reyndist afar misjafnt. Guðrún
hleypir þeim inn á gafl í ævisögu sinni
en Einar heldur þeim í með kímni
og brögðum skáldskaparins. Gerður
Kristný sagði frá því að Skírnismál
hefðu lengi fylgt henni áður en hún
spann úr þeim eigin ljóðabálk um
nöfnu sína og Hugrún gaf innsýn í
þá vinnu sem liggur að baki fyrsta
skáldverki höfundar. Bragi upplýsti
að nýjasta bók hans, Handritið að
kvikmynd Arnar Featherby og
Jóns Magnússonar um uppnámið á
veitingahúsinu eftir Jenný Alexson,
væri ekki aðeins sjálfstætt framhald
af Sendiherranum heldur væri von
á nokkrum bókum í viðbót um sama
fólkið þar sem vænta mætti þess
að lausir endar úr þessum tveimur
bókum yrðu teknir upp aftur og
spunnir eitthvað áfram. Þá kom
fram að rithöfundarnir þekktust allir
meira eða minna, höfðu unnið saman
og gátu rifjað upp ýmsar sögur af fyrri
samskiptum. Það má því segja að þetta
kvöld hafi eins konar míkrókosmós af
íslenska bókmenntaheiminum tekið
á sig mynd um stund.
Auður Aðalsteinsdóttir
í pakkannkík
t