Spássían - 2010, Blaðsíða 6

6
Ritstýrur Spássíunnar skelltu sér á eitt
slíkt kvöld og komust að því að þar er
tilvalið að slaka á yfir bjórglasi, hlusta á
gamla og nýja tónlist og hlæja að þeirri
áráttu okkar að þurfa alltaf að flokka fólk
eftir fyrirfram gefnum stöðlum, til dæmis
sem „streit“ eða „hinsegin“. Konurnar
sex sem standa fyrir kvöldunum segja
að í raun liggi tvær hugmyndir að baki
kvöldunum: Að breyta þeirri einhæfu
tónlistar- og afþreyingarsenu sem er í
boði fyrir konur sem skilgreina sig ekki
sem rammgagnkynhneigðar, og að ráðast
gegn þröngum hugmyndum um kynja-
og kynhlutverk. „Við föllum ekki alveg
inn í „út úr skápnum og inn í diskókúlu“
stemninguna sem er í raun það eina sem
Reykjavík býður upp á. Okkur langar til
að skapa fjölbreyttari vettvang, hleypa
stelpunum og öðruvísi tónlist að í
hinsegin menningunni, ekki bara YMCA
og diskóljósum. En kvöldin okkar eru
líka hápólitískur vettvangur þar sem
sjálfsmyndir eru teknar til skoðunar.“
Faldir gullmolar
Adda Ingólfsdóttir, Eva Björk Kaaber, Eva
Rún Snorradóttir, Björg Sveinbjörnsdóttir
og Lovísa Elísabet Sigrúnardóttir tóku
sig fyrst til fyrir einu og hálfu ári og
héldu tónlistarkvöld á Dillon þar sem
þær sáu sjálfar um skemmtiatriðin. Þær
voru ánægðar með stemninguna sem
myndaðist og ákváðu ári síðar að gera
þetta að reglulegum viðburði og taka
skýrari stefnu. Þá hafði Íris Ellenberger
slegist í hópinn.
Hófst nú leitin að fleiri konum til að
taka þátt og segir Íris að í fyrstu hafi þær
hreinlega þurft að giska á það hverjar
gætu verið til í slíkt. „Við komumst að
því að ótrúlegustu konur eiga tónlist í
fórum sínum sem þær eru ekkert endilega
að spila fyrir fólk. Oft er kvartað yfir því
hve fáar konur séu í tónlist en þær eru
greinilega fleiri en við höldum.“ Eva Björk
bendir á að strákar byrji oft snemma
í hljómsveitum og fái ungir reynslu af
því að koma fram. „Konur hafa verið
að skapa sér vettvang, en það er gaman
að geta búið til senu fyrir tónlist sem er
ekki spiluð þarna úti.“ Adda bendir á
sem dæmi að Aðalbjörg Árnadóttir, sem
spilaði á októberkvöldi, hafi aldrei komið
Myndir: Eydís Björk Guðmundsdóttir
Ó
Engin/n ætti að skammast sín fyrir að vilja stundum vera
bæði svona og hinsegin, eða hvorki né en þó jafnvel allt í
senn. Fyrir að vilja fara með ámálað skegg í barnaafmæli
eða fyrir að vera kona en gleyma því svo. Þessi
spaklegu orð má finna í auglýsingu frá farandklúbbinum
Skyndilega greip mig óstjórnleg löngun sem heldur
regluleg „queer kvöld“ á skemmtistaðnum Barböru í
vetur. Þar eru tónlist og uppistand notuð til að rífa niður
landamæri hins eðlilega og óeðlilega.