Íþróttablaðið - 01.12.1986, Side 60

Ríkharður Jónsson lék með íslenska landsliðinu í 20 ár. Einn sá allra besti í
gegnum tíðina. (Ljósm. Árni S. Árnason)
staðan í ÍA-liðinu á milli 1950 og ’60
var 2. flokkurinn frá 1946. Sama gerist
þegar KR verður stórveldi er Þórólfur
Beck, Ellert Schram, Örn Steinsen o.fl.
koma inn sem sterkur kjarni.“
Ríkharður rifjar upp þessa gömlu
daga þegar 6 lið tóku þátt í íslands-
mótinu en deildaskipting var ekki tekin
upp fyrr en 1955 og 1959 var fyrst leik-
in tvöföld umferð — heima og heiman.
Leikir voru færri en nú orðið, þó segir
Rikki að nokkrir leikmenn hafi leikið
mun meira en aðrir. Þá tíðkaðist að
nota lánsmenn í leiki gegn sterkum er-
lendum liðum en heimsóknir að utan
voru fastur liður á vorin og um mitt
sumar. Leikið var gegn gestgjöfunum,
íslandsmeisturunum og tilraunalands-
iiði og léku vissir leikmenn stundum í
öllum þremur liðunum. Þá var móta-
fyrirkomulagið frábrugðið, Valtýs-
keppni og Túliníusarmót auk Reykja-
víkur- og íslandsmóts en bikarkeppnin
byrjaði 1960.
„Það kom fyrir að maður lék 5 leiki
eina vikuna, þar af einn landsleik og
fann ekki fyrir því,“ segir Ríkharður en
einhvern veginn vekur þessi sögn
blendnar tilfinningar. Það rifjast upp
að Rikki átti á köflum við þrálát
meiðsli að stríða og missti m.a. af
landsleikjum af þeim sökum. Einn við-
mælandi á Akranesi hafði orð á því hve
illa sumir leikmanna gullaldarliðsins
hefðu farið út úr knattspyrnunni og
tók Donna og Ríkharð sem dæmi.
Donni var lappalaus er ferli hans lauk
og þolir Rikki ekki mikinn kulda á
þann fót sem angraði hann á árum
áður.
GULL FÆST í AFRÍKU
- KNATTSPYRNU-
MENN Á AKRANESI
Hinn frábæri árangur knattspyrnu-
manna af Akranesi orsakir hans og
afleiðingar er viðfangsefni fyrir þjóðfé-
lagsfræðinga — en hvaða þýðingu tel-
ur Ríkharður Jónsson að knattspyrnu-
iðnaðurinn hafi fyrir bæjarfélagið?
„Knattspyrnan hefur haft geysimikla
þýðingu fyrir Akranes og Akurnesinga.
Fólk þarf að hafa eitthvað til að standa
saman um og einkum er það metnað-
armál fyrir lítið bæjarfélag að standa
jafnfætis höfuðborginni í einhverju.
Árið 1951 var talið fráleitt að lið frá
höfuðborginni væru ekki betri en ein-
hverjir utanbæjarskussar. En hvað
gerðist? Akranes varð eins konar
knattspyrnubær meðan Hafnarfjörður
varð handboltabær og svo er enn. Það
er eiginlega ótrúlegt hversu margir
góðir fótboltamenn koma héðan. Ég
sagði einhverju sinni við sænska blaða-
menn að ef þá vantaði gull skyldu þeir
fara til Afríku — en vanti þá góða
knattspyrnumenn skyldu þeir bara
koma til Akraness."
Miðað við árangur „gullaldarliðsins“
á sjötta áratugnum var frammistaðan á
þeim sjöunda ekkert til að hrópa húrra
fyrir. Sigur á íslandsmótinu 1960 og
1970, silfurverðlaunin Qórum sinnum
frá ’61-’65 og aftur 1969 er þó árangur
sem flest félög myndu sætta sig við —
ekki Skagamenn.
Margir mætir menn léku þó með ÍA
á þessum árum, snillingurinn Eyleifur
Hafsteinsson er ógleymanlegur þeim er
fengu að njóta leikni hans og útsjónar-
semi. Matthías Hallgrímsson, Marka-
Matti var engum líkur. Kr-ingar voru
þó með fleiri stjörnur og óumdeilan-
lega lið áratugarins.
Um miðjan áttunda áratuginn hófst
tímabil sem sumir vilja kalla hina nýju
gullöld. Sigur vannst í 1. deild 1974,
1975 og 1977 - en 2. sætið 1978 og
1979. Sem sárabót! — vann ÍA bikar-
keppni KSÍ í fyrsta sinn 1978. Þessi ár
einkenndust af mikill baráttu ÍA og
Vals, þau voru risar íslenskrar knatt-
spyrnu og báru ægishjálm yfir aðra
keppinauta. Þjálfari þetta tímabil var
lengst af Englendingurinn George
Kirby sem átti ekki minnstan þátt í
árangrinum. Menn eins og Karl Þórð-
arson, Jón Alfreðsson, Jón Gunnlaugs-
son, Árni Sveinsson, Pétur Pétursson
o.fl. hjálpuðu vissulega til en engum
duldist hæfileiki Kirby’s til að ná því
besta út úr leikmönnum sínum.
Eftir tveggja, þriggja ára fjarveru frá
toppnum kom fram enn eitt stórliðið af
Skaganum — Ieitt af Herði Helgasyni
hæglátum markverði og kennara, góð-
um dreng. Árangur síðastliðinna ára:
íslandsmeistarar 1983 og ’84, 2. sætið í
fyrra og 4 bikarameistaratitlar á síð-
ustu 5 árum. Hvar endar þetta? And-
stæðingar Skagamanna á knattspyrnu-
60