Íþróttablaðið - 01.04.1987, Blaðsíða 59

Linda Jónsdóttir
bandarísku eru vinsælastar. Það eru
stífar og erfiðari æfingar en hér heima,
leikirnir harðari, snerpan meiri og
hraðinn mikill. Það ræðst nú reyndar
af leikaðferðinni; maður-á-mann. Það
fylgja mikil ferðalög innanlands, körfu-
boltanum í Svíþjóð þar sem þetta eru
svo mörg lið. Ég naut auðvitað góðs af
því og sá heilmikið af landinu.
Þetta var mjög góður tími og mér
leið vel í Svíþjóð. Ég var í hálfri stöðu
en fékk það góð laun að þau voru ekki
minni en maður fær hér fyrir heila
stöðu. Að auki fékk ég bílastyrk. Mér
gekk ágætlega að lifa af þessum laun-
um og náði að ferðast dálítið. Einu
sinni á önn er „Löng helgi“ þ.e. þá er
frí í skólanum frá fimmtudegi fram á
þriðjudag og ég notaði þann tíma og
fór til Noregs. í vetrarfríinu, viku frí,
fór ég til Kaupmannahafnar. Ég náði
því meira að segja að koma heim um
páskana í ágætis frí.“
Voru mikil viðbrigði að koma heim?
„Já, viðbrigðin voru mjög mikil. Ég
kom um haustið ’84 og þar sem ég
hafði fengið ársleyfi frá kennslunni
fannst mér ég verða að koma heim og
kenna alla vega í eitt ár. Kannski var
það vitlaysa. Við manni tók mikil vinna,
stress, skarkali og læti. Þá fyrst sá ég
þetta brjálaða stress sem fylgir okkur
íslendingum og alltaf er verið að tala
um. Það var líka engan veginn eins
gaman að æfa hér heima og úti. Við eru
svo miklu lélegri. Ætli það sé ekki
óhætt að fullyrða að Finnarnir séu
bestir af Noðurlöndunum, Svíarnir
komi svo næst og við íslendingar erum
langlakastir."
Af hverju er kvennakarfan íslenska
svona léleg?
„Það eru margar og miklar ástæður
fyrir því. Aðalástæðan er að hér vantar
mikið upp á alla grunnþjálfun í körf-
unni. Það er að vísu staðreynd að
þjálfunin verður æ markvissari og
kannski betri með árunum en samt
sem áður er hún gersamlega óviðun-
andi. Oft er líka um að ræða þjálfara
með ónóga þekkingu eða fulla af metn-
aðarleysi. Ég sem íþróttakennari sé um
leið og finn hvort þjálfarinn er mennt-
aður eða ekki og hið síðara er allt of al-
gengt. Það er ekki nóg að hafa áhuga
og láta stelpurnar gera einhverjar æf-
ingar. Það verður að byrja á byrjuninni
og bæta síðan markvisst við þjálfunina.
Þó að ótrúlega megi virðast var það
strætóferð sem orsakaði það að ég fór
ÍKR.
Ef ekki þá skilar erfiðið ekki árangri.
Annað er að þjálfararnir eru hræddir
við að leggja mikið á konur en stað-
reyndin er sú að það er vel hægt að
leggja sama á konur og karla. Við get-
um í flestum tilfellum gert það sama —
það er að vísu ekki sami kraftur í okk-
ur — en við eru seigar! Það er til dæm-
is alveg upplagt að láta konur spila
með köriunum. Ég man að einn vetur
áttu strákarnir tíma á eftir okkur, við
vorum með sama þjálfara svo það var
upplagt fyrir okkur að enda tímann á
að spila með þeim og þetta var ágætis
upphitun fyrir þá.
Nú hin síðari ár hefur áhuginn auk-
ist mikið hjá stelpum í körfubolta og
þær stelpur sem gefa sig í körfuna eru
margar efnilegar og sumar mjög góðar.
Heildin í kvennakörfunni verður sífellt
betri en eitt af aðal vandamálunum er
að þær eru að grauta í svo mörgu, ein-
beita sér ekki að einni grein og árang-
urinn verður enginn.
Það er nú ekki beinlinis lyftistöng
fyrir kvennakörfuna eða kvennaíþrótt-
ir almennt það virðingarleysi sem er
ríkjandi. Hvað varðar körfuboltann þá
er peningastreymið til okkar lítið sem
ekkert og ef við söfnum ekki peningum
sjálfar eru engir peningar! Það er mik-
ið atriði fyrir liðin að komast í keppnis-
ferðir erlendis en það kostar peninga
og ef þá vantar er engar ferðir að hafa
og liðin verða af þessari reynslu. Þegar
gæðin eru síðan ekki sem best er áhug-
inn almennt í samræmi við það. Að
vísu eru bæði Keflavík og Grindavík
komin með ágætis lið en það er lélegt
að hér í Reykjavík — þar sem fjöldinn
er — eru einungis þrjú lið! Þau ættu
að vera miklu fleiri."
Þú talar um að meira sé gert fyrir
karlana en konurnar. Á hverju sést
það?
„Það er af nógu af taka. Þegar karl-
amir vinna, t.d. eitthvert mót, þá eru
hin ýmsu fyrirtæki stokkin til með
búninga, töskur eða skó. Nú höfum við
í kvennakörfunni í KR unnið mörg ár í
röð en höfum aldrei fengið neitt. Við
þurfum að kaupa allt. Hvað varðar
íþróttaskrif dagblaðanna þá er sagt frá
hverju einasta smá-móti sem karl-
mennirnir taka þátt í og sama hvað
þeir eru gamlir; öldungar eða smá-
börn. Hvað okkur konurnar varðar þá
eru ekki einu sinni birt úrslit í okkar
leikjum en að sjálfsögðu eru okkar
leikir jafn mikilvægir og hjá körlunum.
Ég get nefnt þér að eitt sinn við verð-
launaafhendingu á Reykjavíkurmóti
fékk fyrsta sæti kvenna gullpening en
annað ekkert. Þetta er í sjálfu sér í lagi
en á sama tíma fór fram afhending í
karlaflokki og þar var veitt gull og silf-
ur. Við horfðum á þetta og ég get nú
ekki sagt að svona framkoma örvi
áhugann hjá manni. Það er nú reyndar
landlægt að konur fá mun lakari tíma
til að æfa en karlarnir svo og eru leik-
irnir seint á kvöldin. Það er ekkert vit í
því að vera að leika körfubolta klukkan
tíu á kvöldin. Fólk er orðið dauðþreytt.
Ég get sagt þér að það eru ekki svo
mörg ár síðan að fjöldinn allur af stelp-
um mátti einfaldlega ekki koma á
æfingar því þær voru svo seint á kvöld-
in.“
Segðu mér, hefurðu tíma fyrir
einhver áhugamál önnur en íþróttir?
„Ég fer á skíði þegar ég get. Hef
reyndar bara farið einu sinni í vetur en
það stendur vonandi til bóta!! Það er
svo slæmt með það því leikirnir eru
oftast um helgar og þar af leiðandi
kemst maður ekki. Ferðalög eru
áhugamál hjá mér og ég reyni að ferð-
ast eins mikið og ég get á sumrin.
Vegna þessa hætti ég í fótboltanum.
Hann batt mann alveg. Ég hef náð að
ferðast töluvert um heiminn. Ég get
nefnt til gamans að ég fór á íþrótta-
námskeið fyrir nokkrum árum til
Bandaríkjanna sem var mjög gaman.
Eftir námskeiðið ferðaðist ég síðan
dálíðið um landið og sá heilmargt.
Annars taka íþróttirnar auðvitað allan
tímann en það er þess virði.“
59