Blik - 01.05.1958, Blaðsíða 28

26
B L I K
bandi, Pálína og Sigríður, voru
augasteinar gömlu konunnar,
svo og Þórunn, elzta barn Jóns
og Guðrúnar. Þessar stúlkur
veittu ömmu sinni alla þá hjálp
og nærgætni, er þær megnuðu að
láta henni í té.
Árið 1882 geisuðu mislingar
um mikinn hluta landsins og
lögðu um 1700 manns 1 gröfina.
Einnig hér í Eyjum lögðust þeir
þungt á marga og bjuggu nokkr-
um aldurtila.
Meðal þeirra, er dóu þá úr
sótt þessari, voru báðar dætur
Jóns bónda í Túni, Pálína og Sig-
ríður, 21 og 22 ára að aldri. Þær
dóu með tveggja daga millibiii.
Erfitt er að lýsa þeim hörmung-
um, þeim þjáningum sorgar og
saknaðar, sem steðjuðu nú að
heimilinu í Túni, er þær lágu
báðar lík hinar gjafvaxta dætur;
hvers manns hugljúfar höfðu
þær verið, hjartahlýjar og hug-
arhreinar, og hafði ekki hin há-
aldraða amma þeirra minnst
fengið að njóta þeirra gæða, eft-
ir að ellin færðist svo mjög yfir
hana og hrörleikinn þrengdi að.
Heit voru tárin og höfug, er
runnu úr nærri blindum augum
gömlu konunnar, er sorgarhríð-
irnar surfu að. Þá var sem
hrörnandi sálarhjúpurinn herpt-
ist og þrengdi að ljósi lífsins, er
innra bjó. Á þeim stundum var
sem gömul ör yrðu að blæðandi
sárum á ný. Þeir atburðir á
langri ævi, er stærstu örin höfðu
eftir skilið, runnu fram í minnið.
Missir fyrsta barnsins, dauði
tveggja eiginmanna á voveifleg-
an hátt, eignamissirinn, brigði
trúskaparheitanna, baráttan
fyrir vellíðan bamanna í vist á
ýmsum misjöfnum heimilum, —
og nú dauði beggja sonardætr-
anna, ljósgjafanna hennar, —
allir þessir erfiðu atburðir og
sársvíðandi rif juðust upp, stóðu
svo ljóslifandi fyrir sálarsjón-
um Sigríðar Einarsdóttur á heit-
ustu saknaðar- og sorgarstund-
unum eins og illar gjörðir á ævi-
ferli renna fram fyrir sálarsjón-
ir drukknandi manns.
Þegar gömlu konunni tók að
svía sárasti sviðinn fyrir mátt
trúar og trausts, bænar og bless-
unarorða, var sem hin fagra sál
tæki að skína gegnum hjúpinn
hröra. Þá sönnuðust þar einnig
orð skáldsins: „Sálar um fatið
forna fögur skein innri konan“.
Eftir þessar þungu rauna-
stundir varð Þórunn mesta
hjálparhella ömmu sinnar. Hún
var nú 12 ára, viljug og hröð,
hugulsöm og harla hlý eins og
við hinir yngri kynntumst henni
á sjötugs- og áttræðisaldrinum.
Þórunn létti þá miklu starfi af
móður sinni, sem var heilsulítil,
slitin og þreytt eftir mikla
vinnu, fátæktarbasl og barn-
eignir.
Eftir dauða dætranna tveggja
hrömaði Sigríður Einarsdóttir
ört. Brátt hvarf sjónin með öllu.