Blik - 01.05.1958, Blaðsíða 86

84
B L I K
Einar Sigurfinnsson.
spor gat orðið að slysi. Svo er
nú raunar alltaf og alls staðar.
— En hvað um það ? Innan
stundar var ég kominn í Álfta-
verið og torfærulaust framund-
an.
Ég hélt áfram þvert yfir þessa
sveit að bæ þeim, sem heitir
Hraunbær. Hann er alveg vestur
við Mýrdalssand.
Farið var að bregða birtu og
komin rigning. Ég baðst gist-
ingar og var hún fúslega veitt.
I Hraunbæ bjó þá Sverrir
Bjarnason frá Melhól í Meðal-
landi og kona hans, Oddný Jóns-
dóttir frá Reynisholti í Mýrdal.
Mikil rigning var alla nóttina.
En um morguninn stytti upp.
Snemma var risið úr rekkju,
enda mun það hafa verið venja
Hraunabæjarhjóna að taka dag-
inn snemma.
,,Far þú varlega," sagði Sverr-
ir, þegar ég kvaddi hann; ,,hver
spræna á Sandinum hlýtur að
vera í hraðavexti eftir þessa
miklu rigningu.“
Ótrauður hélt ég út á sand-
inn, þótt ekki væri enn orðið
fullbjart. Veður var gott, sand-
urinn snjólaus, en hver laut og
farvegur fullt af vatni, sem leit-
aði sævar með stríðu straum-
falli. Hvergi var þó mjög djúpt,
þótt sumstaðar væru breiðir
vatnsálar og ferðin sóttist all
greiðlega. Loks kom ég að Múla-
kvísl, og var hún nú æði grett,
eins og ég bjóst við.
Múlakvísl kemur undan Mýr-
dalsjökli og fellur suður með
brekkum Höfðabrekkufjalls og
síðan beint til sjávar. Hún er
straumhörð og einatt slæm við-
ureignar. Nú veltist hún fram
kolmórauð með miklum hávaða
og boðaföllum. Ekki var þó um
annað að ræða en að leggja út í.
Ég reyndi að þræða botninn og
þar, sem vatnið dreifðist helzt.
Kom sér nú vel, að stöngin var
traust enda beitti ég henni vel
fyrir mig svo að hægara væri að
standast straumþungann.
Loksins eftir mikið gösl og
marga iíróka fama komst ég
vestur yf ir heilu og höldnu nema
hvað fæturnir voru næsta kaldir.
Farið var að dimma, en veður
var gott. Kerlingardalsá var