Strandapósturinn - 01.06.1970, Qupperneq 55

nokkru seinna, þegar rnóðir mín hætti búskap í Veiðileysu, með
því að gefa okkur kost á að ílendast í Kúvíkum.
Þótt gamli kaupmaðurinn virtist stundum hrjúfur á yfirborð-
inu, var hann ákaflega raungóður og öðlingsmaður inn við beinið.
Og gjafmildi hans við fátæk börn, er komu til hans í búðina, bar
honum fagurt vitni.
A Kúvíkum.
Eins og áður segir bjó móðir mín áfram í Veiðileysu, sem var
landssjóðsjörð, í 13 ár eftir að hún varð ekkja. En árið 1902
giftist Ólöf dóttir hennar Ingimundi Jónssyni frá Svanshóli og
þurftu því ungu hjónin á jarðnæði að halda. Móðir mín sagði
þá jörðinni lausri með vilyrði fyrir því, að Ingimundur og Ólöf
fengju hana til ábúðar, en sjálf flutti hún með okkur Katrínu að
Kúvíkum og bjó þar tvö ár í húsmensku. Þessi tilhliðrunarsemi
móður minnar bar þó ekki fyrirhugaðan árangur. Veiðileysan
var leigð öðrum ábúendum og settust þau Ingimundur og Ólöf
þá að í Byrgisvík og bjuggu þar í 4 ár unz þau fluttu að Svans-
hóli og tóku þar við búi.
Ég var ráðinn sem vikapiltur og smali hjá Thorarensen gamla
og kynntist honum því allnáið sem og staðháttum öllum og um-
setningu í þessum elzta verzlunarstað sýslunnar.
Bústofn kaupmannsins var um þær mundir 2—3 kýr og 6—8
hestar, en engar kindur voru hafðar að vetrinum nema þá geldfé,
sem alið var til mörsöfnunar, því að feitmeti var þá í háu verði.
Af framansögðu mætti ætla, að lítil þörf hefði verið fyrir smala
á slíku heimili. En jörðin var aldrei sauðlaus að sumrinu.
Með vorinu dreif fé að úr öllum áttum, því að það var venja,
að bændur greiddu verzlunarskuldir sínar með loðnum og lembd-
um ám. Þeir skilmálar giltu, að greiða varð 12 króna vöruúttekt
með einni á. Að sjálfsögðu voru kindurnar nytjaðar til mjólkur og
því fært frá yfir sumarið. -—• Vegna verzlunarinnar var jafnan
meira um að vera á Kúvíkum en nokkru öðru byggðu bóli í
norðurhluta sýslunnar. Mest voru umsvifin í kauptíðinni á vorin
og haustin. Þá dundi kaupstaðarlóðin af ólgandi lífi. Hófadyn-
ur og áraglamm vitnaði um mannaferðir og vöruflutninga úr
53