Editiones Arnamagnæanæ. Series A - 01.04.1960, Blaðsíða 67

63
mifgera við oíl. Engum fcalu þer giallda illu fyrir illt cvað Pæl 6i9
po/íole. TTirð ægi þu yfir at ftigafc af illu. hældr ftig þu yfir illt með
goðo. Þat megom ver vita at lænnu at hværr fem æin man taca
flica licn af guði fem harm gæfr nsönge finum. Su hon fyri fyndum
s varom man fciot koma til oyrna almatigf guðf. ef tokelegar værða h 7
værom oyrum boner mifgerandum við oíl. Sa er mildlega vill fyri-
gefa mifgerandum við fic. hit vifafta man hann taka mifcun af
mildi guðf. þvi at fva værðr off fyrigæfet fem vér fyrirgefom þæim
er mifbuðu oíl af noccor'r'e illzcu.
jo Vmm þolenmoðe.
.1 Þolenmoðe yðarre munu þer æignafc fálor yðrar. fagðe drotten
vár í guðfpialle. J ollu mannz liui er þolenmoðe nauðfynleg. Sva fem
vér fcolum þolenmoðlega bera ófcil þau er aðrer bi'o'ða ofl. fva er
oc nauðfýn at bera þolenmoðlega mæinlíéte þau er at |j hende berafc. 4r
15 Opt taka goðer metm mæingerðir af illum í þeííom hæimi. En ef
noccor tæcr mæinlæte §ftir goð værc fin. þa fcal hann þat æigi mæla
í hugr§nningu finni at hann haue glatat goðom værcum finum
þæim er hann gærði. þvi at fa er þat (inæler) roynifc æigi gort hafa
er gott værc er fyrir æft guðf. hældr fyrir værckaupi þeíla hæimf
20 fælo. eða fyrir manna lofe. Maðr mawn roynafc af bardagum guðf
hværium hug hann gerer goð værc. eða hværri ftyrct hann ftandefc
fræiftni er komr yfir hann. Guð fræiftar yðar qrað pæl poflole at
hann viti ef þér ælfkeð hann. Mæinlæte gerer þolenmoðe. en þolen-
moðe er algort værc. Sæl er fa er ftænzc fræiftni. þvi at þa er hann
25 værðr ræyndr hann man taka dyrð þa er guð hét þæim mæraium
er Yiann ælfca. Eigi er fa væl fpacr er æigi hæfir þolenmoðe. Droten
hugar finf er ftærcri en yfirftigare borga. J þolenmoðe er læitawde
auðvældif at fyrigefa. en æigi fóres at hæfna. Ðæir ero fumÍR er
enim vir, qui suffert tentationem, quoniam cum probatus fuerit, acci-
30 piet coronam vitœ, quam repromisit Deus diligentibus se. N'emo bene
sapiens est, qui patientiam non habet. Fortior est dominator animi
sui expugnatore urbium. In patientia vero quærenda est ignoscendi
facultas, non vindicandi opportunitas. Tales sunt quidam, qui
tempore injuriarum patienter sufferunt, ut subsequenter facilius