Editiones Arnamagnæanæ. Series A - 01.04.1960, Síða 118

114
685 menn ero er vel hefia vpp sitt lif en luka illa. sva sem jvdas var.
er hann var fyrst postoli drottins. en sidar seliare hans. ok þa er
hann fan illzskv verks sins. þa heingdi hann sig sialfur. Enn pall
postoli hof illa lif sitt ok lauk uel. hann var fyrst ofsækiare kristinna
manna. en sidan gerdizt hann en mesti kennandi ok færde margan
man gudi til handa. stadfesti godra verka er kraptur gods verks.
sva mællti drottin sialfur saer stadfastur er j godum verkvm allt til
enda. hann man holpinn vera. Saer vpp tekr at eins eigi man hann
holpinn vera. heldur hinn er stadfestizt j godv. þviat þa hkar gudi
vel um atferd þat (g)ott1) er vær hefivm vpp at gera. at vier liall-
dim þvi med stadfesti. Eigi hefer hann þeim heitid ombun er vpp
gefur gott verk. helldur þeim er stadfestizt j godvm verkum. Þess
er leitad jafnan j lofi manzins hvilikur hann er a hinne efztv tidinne
21 r lifsins. þviat hver sem einn man || annat tveggia j enda lifsins rett-
lætazt edur firidæmazt af gudi. firi þvi at hver sa er hann helldr sig
stadfastliga j godvm hlutum þeim er hann tekur vpp at gera. Sa
fysizt at taka og man verdr gerazt eilifrar ombunar af gvdi.
Þ(e)tta2) ero hofdinghger lester eda vpphafhger allra synda af
þeim rotum spihazt hugskot edur saurgazt hkamer ok vaxa svndr-
leiter lester syndugra manna. af þeim ætlum uer at segia nockura
hluti at af þeim rotum synazt uaxa kuister lastsamligs grodrar til
þess at huer sem einn veit audvelligar at upp hognum rotvm mega
upp ræta3) kuistuna. Eyrstur lasta er ofmetnadr vm hann er sva
h Hul i pergamentet.
2) Initialen sort, bugen nár over to linjer, men i margin er bogstavet forlænget
op i overste margin med over yderligere syv linjer. Initialen Þ fejl for A.
3) Forste bogstav oprindelig l.
Tunc enim placet Deo nostra conversatio, quando honum, quod
inchoamus, perseveranti fine complebimus. Bonum ergo non cœ-
pisse, sed perfecisse, virtus est. Non inchoantibus præmium pro-
mittitur, sed perseverantibus datur. Semper in vita hominis finis
quæritur, qualis sit extremo tempore vitæ suæ: quia de fine suo
unusquisque aut justificatur, aut condemnatur. Ideo unusquisque
instantissime bona, quæ cœpit, perficere contendat, ut perpetuam
a Domino mereatur mercedem accipere.
5
10
15
20
25
30
35