Milli mála - 2021, Blaðsíða 275
274 Milli mála 13/2021
Í fjarska sá hann tígulega Hudsonána, langt, langt fyrir neðan hann,
streyma hljóðláta eftir sínum tignarlega farvegi og leyfa glampa af
purpurarauðu skýi eða segli á hægfara skútu að hvíla við spegilslétt
brjóstið hér og þar, uns hún hvarf inn á milli blárra hæða.
Hinum megin horfði hann niður í djúpan dal, ósnortinn, af-
skekktan og úfinn, botninn fullur af klungri úr klettunum sem
gnæfðu uppi yfir, og svo náðu geislar kvöldsólarinnar varla niður í
hann. Rip lá stundarkorn og hugleiddi þessa sjón; birtu var tekið að
bregða; fjöllin voru farin að varpa sínum löngu, bláu skuggum yfir
dalina; hann sá að það yrði komið myrkur löngu áður en hann næði
til þorpsins og dæsti þungan við tilhugsunina um að mæta ofstopa
frú Van Winkle.
Hann var í þann mund að leggja af stað niður þegar hann heyrði
einhvern hóa í fjarska: „Rip Van Winkle, Rip Van Winkle!“ Hann
skimaði í kringum sig en sá ekkert annað en stakan krumma fljúga
yfir. Hann hélt að ímyndunaraflið hefði hlaupið með sig í gönur og
var í þann veginn að leggja af stað aftur þegar hann heyrði sama
hrópið óma um stillt kvöldloftið: „Rip Van Winkle! Rip Van
Winkle!“ – um leið risu hárin á Úlfi, hann urraði lágt, skreið að hlið
eiganda síns og horfði skelfdur ofan í dalinn þrönga. Rip fann nú
óljósan beyg setjast að sér; hann horfði kvíðinn í sömu átt og sá
undarlega veru í mannsmynd paufast hægt upp klettana, að kikna
undan einhverri byrði. Hann var hissa að sjá mannveru á þessum
afskekktu og fáförnu slóðum; en þar sem hann gerði ráð fyrir að
þetta væri einhver úr grenndinni sem þyrfti á aðstoð að halda flýtti
hann sér á móti henni.
Þegar hann kom nær furðaði hann sig enn frekar á sérkennilegu
útliti ókunna mannsins. Þetta var stuttur og kubbslegur öldungur,
með þykkt og mikið hár og grásprengt skegg. Hann var klæddur að
gömlum, hollenskum sið – í klæðistreyju sem var reyrð í mittið –
og hverjum pokabuxunum utan yfir aðrar, þær ystu vel víðar,
skreyttar hnapparöðum niður hliðarnar og fellingar við hnén. Á
öxlunum bar hann digran kút, sem virtist fullur af vökva, og gaf
Rip bendingu um að koma og hjálpa sér við burðinn. Þótt Rip væri
feiminn við þennan nýja kunningja og hefði vara á gagnvart honum,
brást hann skjótt við að vanda; þeir léttu til skiptis hvor á öðrum
og klöngruðust upp mjóan gilskorninginn þar sem áður virtist hafa
RIP VAN WINKLE
10.33112/millimala.13.13