Milli mála - 2021, Blaðsíða 277
276 Milli mála 13/2021
Þegar Rip og förunautur hans nálguðust mennina, gerðu þeir
skyndilega hlé á leiknum og störðu einarðlega á hann, rétt eins og
þeir væru styttur, og voru svo skrýtnir á svipinn, í senn óheflaðir og
fráhrindandi, að hann fékk hland fyrir hjartað og skalf svo að hnén
skullu saman. Förunautur hans tæmdi nú úr kútnum í stórar
flöskur og gaf honum merki um að færa mönnunum þær. Skelfdur
og skjálfandi hlýddi hann þessu; þeir slokuðu í sig drykkinn í
grafarþögn, og sneru sér síðan að keilunum aftur.
Smátt og smátt rann beygurinn og lotningin af Rip. Hann
gerðist meira að segja svo djarfur, þegar engin augu beindust að
honum, að bragða á miðinum, sem honum fannst minna mjög á
hollensk góðvín. Hann var auðvitað þyrstur maður og freistaðist
fljótt til þess að fá sér annan sopa. Einn sopi leiddi til annars; og
hann endurnýjaði kynnin við flöskuna svo oft að skynfærin voru
ofurliði borin, augun urðu fljótandi og höfuðið seig smátt og smátt
uns hann steinsofnaði.
Þegar hann vaknaði reyndist hann vera á græna hólnum þar sem
hann hafði fyrst séð gamla manninn í dalnum þrönga. Hann nudd-
aði augun – upp var runninn bjartur og sólríkur morgunn. Fuglarnir
flögruðu syngjandi milli runna og örninn hnitaði hringa uppi yfir,
og bauð tærri fjallagolunni birginn. „Varla hef ég sofið hér í alla
nótt,“ hugsaði Rip. Hann minntist atburðanna áður en hann sofn-
aði. Undarlega mannsins með vínkútinn – gljúfursins í fjallinu –
skútans í klettunum – raunamæddu mannanna í keiluspilinu –
flöskunnar – „Ó! Þessi flaska! Þessi ótætis flaska!“ hugsaði Rip,
„hvað get ég nú sagt frú Van Winkle mér til afsökunar?“
Hann svipaðist um eftir byssunni sinni, en í stað hreinu, vel
smurðu fuglabyssunnar fann hann gamla tinnubyssu við hliðina á
sér, hlaupið þakið ryði, lásinn laflaus og skeftið ormétið. Nú grun-
aði hann að alvörugefnu drykkjumennirnir í fjöllunum hefði beitt
sig brögðum og rænt byssunni eftir að hafa hellt í hann víni. Úlfur
var líka horfinn, en hann kynni að hafa skondrað á eftir íkorna eða
skothylki. Rip blístraði á hann og hrópaði nafn hans, en án árang-
urs; hrópið og blístrið bergmálaði um fjallið, en enginn hundur var
sjáanlegur.
Hann ákvað að fara aftur þangað sem leikurinn fór fram kvöldið
áður og ef hann hitti einhvern úr hópnum ætlaði hann að heimta
RIP VAN WINKLE
10.33112/millimala.13.13