Milli mála - 2021, Blaðsíða 276
Milli mála 13/2021 275
verið straumharður lækur. Á leiðinni upp heyrði Rip langdregnar
drunur, eins og þrumur í fjarska, og var engu líkara en þær kæmu
úr djúpu gljúfri, eða öllu heldur sprungu, milli hárra kletta sem
hrjóstrugur stígurinn lá að. Hann dokaði við sem snöggvast, en þar
sem hann gerði ráð fyrir að þetta væri muldur frá skammærri
þrumuskúr eins og þeim sem oft verða á fjöllum, hélt hann áfram.
Gljúfrið endaði í skúta, sem var eins og lítið hringleikahús, um-
kringt þverhníptum hömrum, og út yfir brúnir þeirra stungust
greinar af trjám sem slúttu yfir, svo sá einungis í skærbláan himin-
inn og björt kvöldskýin með höppum og glöppum. Allan tímann
höfðu Rip og förunautur hans paufast áfram án þess að segja orð; því
þó að sá fyrrnefndi undraðist stórum að menn skyldu bera kút með
vökva upp þetta torkleifa fjall, var eitthvað skrýtið og óskiljanlegt
við hið ókunna, sem kveikti óttablandna lotningu og hélt kunnug-
leikanum í skefjum.
Þegar þeir komu í hringleikahúsið mættu honum nýjar furður.
Á sléttum bletti í miðjunni var hópur skringilega útlítandi manna
að leika keiluspil Þeir voru klæddir á hjákátlegan og framandi hátt;
sumir voru í nærskornum miðaldatreyjum, aðrir í mittistreyjum,
með langa hnífa við belti sér, og flestir voru í afar víðum poka-
buxum, svipuðum þeim sem leiðsögumaðurinn var í. Ásjónur
þeirra voru líka einkennilegar: einn var með mikið skegg, breið-
leitur og með lítil svínsleg augu; annar var ekkert nema nefið og
ofan á því var sykurtoppshattur, skreyttur lítilli, rauðri hanastéls-
fjöður. Þeir voru allir með skegg, allavega lagað og litt. Einn þeirra
virtist vera fyrirliðinn. Það var þrekvaxinn, gamall séntilmaður með
veðurbarið andlit; hann var í reimaðri treyju, með breitt belti og
sveðju, háan fjaðurhatt, í rauðum sokkum og þykkbotna, rósóttum
skóm. Hópurinn minnti Rip á verur í gömlu, flæmsku málverki í
stofunni hjá Dominie Van Shaick, prestinum í þorpinu, en það
hafði komið frá Hollandi um það leyti sem menn námu land.
Það sem Rip fannst samt sérstaklega skrýtið var að þótt menn-
irnir væru greinilega að skemmta sér voru þeir grafalvarlegir á svip,
yfir þeim hin dularfyllsta þögn, og aldrei hafði hann séð jafn sorg-
mædda menn að leik. Ekkert rauf kyrrðina nema hljóðin í kúlunum
sem endurómuðu um fjöllin í hvert skipti sem þeim var rúllað, eins
og drynjandi þrumugnýr.
WASHINGTON IRVING