Sjómannablaðið Víkingur

Volume

Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.2020, Page 72

Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.2020, Page 72
aðar eru í talstöð til okkar tvær talnarun- ur. Öll áhöfnin stóð í aðgerð frammi á dekki að kafteininum undanskildum, hann var á sínum stað í brúnni og gætti þess árvökrum augum að kolanum væri ekki rótað út um lensportin. Og þá berast honum af því fregnir að varðskip sé á leið að austan og stefni vestur með landi. Nánari fregnir herma að þetta sé varðskipið María Júlía. Nú tekur Bjarnhéðinn eitthvað skakk- an pól í hæðina í þessum talstöðvarvið- skiptum. Síðast er við vorum í landi hafði legið þar við bryggju hvítmálað skip, fyrrverandi varðskip, að nafni Sæ- björg og var gert út þetta sumar sem skólaskip með peyja á skaki og var ekkert á vegum Landhelgisgæslunnar. Nema hvað Bjarnhéðinn annaðhvort tekur feil á skipum eða les vitlaust út úr kódanum, að hann kallar til okkar út á dekk og spyr hvort ekki sé alveg öruggt að Sæbjörgin litla sé bara skólaskip í sumar og ekkert viðkomandi gæslunni. Að sjálfsögðu kváðum við jáyrði við því og hélt því kafteinninn áfram sínu togi í landhelgi enda óviðbúinn því að skólaskip færi að gera athugasemdir við hans fiskveiðar. Nú líður alldrjúgur tími og kemur skip í sjónmál í austri og færist nær og hafa menn af því engar áhyggjur, fyrr en allt í einu þegar skipið kemur nær að við á dekkinu heyrum hrópað úr brúnni: „Hann er grár!“ Og það bar ekki á öðru en skipið væri grátt að lit og vendilega merkt Land- helgisgæslunni. Hér var komið varðskip- ið María Júlía og var skipherranum ald- eilis ómögulegt að horfa með blinda auganu á okkur, togandi þarna eina og hálfa mílu frá landi. Enda var skotið út báti og Bjarnhéðinn ferjaður yfir í varð- skipið þar sem hann varð að viðurkenna sitt brot enda óhægt um vik að neita því. Seinna sagði hann mér að skipherrann hefði spurt sig hvers vegna í ósköpunum hann hefði ekki verið búinn að hífa og margbúið að aðvara hann. Tilfellið var nefnilega að varðskipin gjörþekktu alla þá kóda sem í gangi voru. En svona var nú það, við vorum hirtir á síðasta togi í síðasta túr og allt fyrir tóman misskilning og vitleysu. Ekki var Bjarnhéðinn aldeilis á því að viðurkenna að sér hefðu orðið á mistök, heldur kenndi okkur á dekkinu um allt saman og sagði að við hefðum logið því í sig að María Júlía væri skólaskip. Ég held samt að hvorki afli né veiðarfæri hafi verið gerð upptæk þetta sinnið og þar að auki hafi Bjarnhéðinn sloppið við að greiða sekt. Hefði hann frekar átt að elta þig? Óskar Þórarinsson á Háeyri var einhvern tíma spurður að því, ásamt fleirum, af blaðamanni, hver væri í hans augum fyrsti vorboðinn í Vestmannaeyjum. Flestir minntust á lundann en Óskar sagði að í sínum huga væri vorið komið þegar Bjarnhéðinn færi að veiða löngu við Holtshraunið. Óskar hóf sína formennsku á Öðlingi VE á vetrarvertíð á trolli. Þá var árvisst undir vorið að vel fékkst af löngu í troll við Holtshraunið og þar sló enginn Bjarnhéðni við í aflabrögðum. Þetta vissi Óskar og reyndi eins og hann gat að elta Bjarnhéðin á bleyðunni. Þegar landað var eitt kvöldið var Bjarnhéðinn að vanda langaflahæstur með tæp 30 tonn af löngu. Óskar á Öðlingi hafði fengið 18 tonn og var ánægður með það. En þar sem Bjarnhéðinn stendur á bryggjunni að lokinni löndun, kemur til hans skipstjóri einn sem lítið hafði feng- ið þennan dag og segir: „Það var engu líkara en þú værir með hann Öðling í togi í allan dag.“ Og þá svaraði Bjarnhéðinn að bragði: „Fannst þér kannski frekar að hann hefði átt að elta þig?“ Flaggað 1. maí Þau Bjarnhéðinn og Ingibjörg, frænka mín, drógu yfirleitt fána að húni lögskip- aða fánadaga og sömuleiðis í hálfa stöng ef dauðsföll voru í bænum eða jarðarfar- ir. Flestir vita að þau hjón voru einhverj- ir dyggustu stuðningsmenn Sjálfstæðis- flokksins hér í bæ og þótt víðar væri leitað. Af þeim sökum má líka nokkuð augljóst vera að einn hinna lögskipuðu fánadaga fékk alveg að eiga frí á flagg- stönginni að Skólavegi 7. Það var 1. maí. „Mér dettur ekki í hug að fara að flagga á einhverjum helvítis kommún- istadegi,“ sagði Bjarnhéðinn þegar ég færði það eitt sinn í tal við hann af hverju fáninn væri ekki við hún, jafnvel þingmaðurinn í Geysi flaggaði. „Djöfulsins kommúnistadagur og ekk- ert annað,“ var sama svarið, margtuggið upp með enn fleiri óprenthæfum orðum. Ekkert stoðaði þótt ég reyndi að rekja sögu þessa dags fyrir honum og meðal annars að benda á að fyrstir til að halda þennan dag hátíðlegan hefðu verið Bandaríkjamenn. „Það er helvítis haugalýgi í þér, þetta kemur beint frá Rússunum,“ sagði Bjarn- héðinn og sat sem fastast við sinn keip. Því fór svo að fáni var ekki dreginn að húni á þessum degi eins og þó tíðkaðist á því heimili um aðra merkisdaga í alm- anakinu. Nú gerðist það eitt sinn þann 1. maí, að ég var á rölti í bænum, var reyndar að koma úr verkalýðskaffi í Alþýðuhúsinu, því húsi sem Bjarnhéðinn Elíasson steig ekki fæti sínum inn í til annars en að spila brids. Þegar ég kem að Skólavegi 7 veiti ég því strax eftirtekt að ekki er flaggað þar og kom það ekki sérlega á óvart en dettur í hug að líta þar við, ekki þó til að ræða fánamál. Nú vill svo til þegar ég geng í bæinn að engan mann er þar að finna á hæð- inni. Grunaði mig að húsbóndinn hefði fengið sér hádegislúr en dettur í hug hvort ekki muni rétt að bæta úr þeirri gleymsku og vanrækslu heimilisfólks að flagga ekki á lögskipuðum fánadegi. Svo ég fer í forstofuna og finn þar fánann góða, fer með hann rakleiðis út að stöng og flagga og fer síðan aftur inn. Það var sem mig grunaði að Bjarnhéð- inn hafði fengið sér miðdegislúr en var nú afhvíldur og vildi tefla. Var taflið tek- ið fram og teflt um hríð. Þá birtist í eld- húsdyrum Árni Óli í Suðurgarði og kastar kveðju á okkur. Hann hefur á orði að ekki sé það oft sem flaggað sé á þess- um degi að Skólavegi 7. „Það hefur ekki verið flaggað hér á þessum degi og verður ekki flaggað hér á þessum degi,“ segir Bjarnhéðinn með alvöruþunga. „Nú, annað sýnist mér,“ segir Árni Óli. „Ég fæ ekki betur séð en hér sé flagg við hún.“ „Helvítis kjaftæði er þetta,“ segir Bjarnhéðinn. „Ég veit ekki hverjum ætti að detta það í hug á þessu heimili.“ Svona til vonar og vara gengur hann fram að glugga og sér þá sem er að fáni blaktir við hún í norðan andvara. „Hver bara djöfullinn er þetta,“ segir hann. „Er hún Ingibjörg orðin snarhringlandi vitlaus!“ „Heyrðu!“ segir hann svo allt í einu og augnaráðið og málrómurinn benda til þess að hann hafi allt í einu uppgötvað einn mikinn stórasannleik. „Já, já, ég held að ég viti hver hér hefur verið að verki. Ég held ég viti hver sökudólgurinn er.“ Og í þeim töluðum orðum snarast hann út á skyrtunni, út að flaggstöng og dregur fánann niður. Á Skólavegi 7 er nefnilega ekki flaggað þann 1. maí. Og hafðu míkadóið með þér Yfirleitt einkenndust samskipti okkar Bjarnhéðins og kunningsskapur af græskulausu gamni þar sem báðir höfðu gaman af að reyna að klekkja á hinum án þess þó að menn yrðu sárir af. Ég byrjaði að kenna í Vestmannaeyj- um árið 1965 og kom þá oft við á Skóla- veginum til að spila eða tefla. Þetta haust hafði japanskt spil rutt sér mjög til rúms 72 – Sjómannablaðið Víkingur

x

Sjómannablaðið Víkingur

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Sjómannablaðið Víkingur
https://timarit.is/publication/335

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.