Rökkur - 01.10.1922, Blaðsíða 59

það tekst ei að bæla niður ást til ættarlands,
hún aldrei getur dáið í sálu, hjarta manns.
En sköpin því réðu, að skyldi eg halda burt
frá skauti þínu, móðir, þó vissi eg ei hvurt.
Og einmana þerrði eg af augum sorgartár,
er ofviðrið þrumdi og kólkuþrunginn sjár.
Þá leit eg til strandar, þar allt var ís og hjarn,
á æskunnar stöðvum þars lifði eg glaður barn.
Og grátfeginn burtu eg klakann hefði kysst,
er klökkvandi fann eg, að þig eg hafði misst.
Er landið mitt hvíta eg leit í hinzta sinn
þá laugaðist tárunum grátinn vangi minn.
Svo viðkvæmt þá fannst mér að verða að halda burt.
Nú verður ei framar um mína ævi spurt.
Nú finnst mér engu skipta hvert ferðast einn ég kann,
en fölskvalaust eg segi: Ó, þér eg heitast ann.
þó örlögin láti mig eigra langt þér frá
er ástin mín hin sama og hjartans djúpa þrá.
Er þrenging lífs er úti og þrýtur vegurinn
eg þrái mest af öllu hlýja móðurfaðminn þinn.
Á sumarkvöldi hlýju vildi eg sofna, móðir kæra,
við söngva hafsins þýða og ljúfa, angurværa.
'16.
59