Rökkur - 01.10.1922, Blaðsíða 72

Fjarað er að Feigðarskeri,
fellur að senn.
„Gættu mín, Guð minn, enn!“
Margt er í hömrunum á hleri.
Fjarað er að Feigðarskeri,
ferleg kvikan gín.
„Guð minn, gættu mín!“
Margt er í hömrunum á hleri.
Fjarað er að Feigðarskeri,
fann hún rétta leið.
Nú var hennar gata greið.
En margt var í hömrunum á hleri.
Farir þú um fjörurnar að Feigðarskeri,
mundu það, að mörg er kvikan,
myrk og geigleg feigðarblikan.
Farir þú um fjörurnar að Feigðarskeri,
gleym ei því, að Guðs í hendi
ganga þín er lífs að endi.
’16
Yfir skerjum skuggar hanga,
skefur fjörðinn út’ í mynni.
Nú ei get ég unað inni,
óveðrið er þráði eg langa
daga er að dynja á.
Óveður er öll mín þrá.
72