Rökkur - 01.10.1922, Blaðsíða 77

— Meðan á vashar stóð dansaði hann sem trylltur. Og er þjóð-
dans var stiginn, var hann í námunda við dætur Pantos og Gligorys
og peningahálsfestar þeirra köstuðust upp og niður svo small í. Og
það æsti taugar Simunar og hann dansaði enn óðlegar. Og þegar
keðjan í dansleiknum var saman vafin, stóð hann augliti til auglitis
við Lenku. Þeir, sem næstir stóðu, horfðu á.
Hryggð, djúp hryggð skein úr andliti Lenku. En Simun hló og
söng til þess að dylja geðshræring sína og dansaði áfram, en hvert
sem hann leit, sá hann náfölt andlitið hennar Lenku, tinnudökku
augun hennar stara á sig. — Og þetta kvöld safnaði hann öllu sínu
hugrekki og mælti við föður sinn:
„Faðir. Ertu forlagatrúar?“
„Vissulega,“ var þrálegt svarið.
„Faðir. Þú þekkir Shushu spákonu?“
„Hver þekkir ekki argasta þjóf og mesta lygara í landinu? Nefndu
hana ekki í áheyrn heiðvirðs fólks.“
Simun var orðlaus.
En er hann dró skó af fótum sér í myrkrinu, kom yfir hann
óhemju reiðikast og hann öskraði til föður síns:
„Ég giftist aldrei dóttur Pantos. Um dóttur Gligorys hefi ég
hugsað.“
Þessi seinasta sjálfstæðistilraun mætti engri mótspyrnu. Og Simun
dró ábreiðuna yfir höfuð sér og grét unz dagur var á lofti. —
Kvöld næsta dags kom, og er rökkrið hafði lagzt yfir landið, gekk
Lenka kjökrandi um skóginn. Og hún gekk að kofadyrum flökku-
konunnar og sagði:
„Shusha. Hví vekur þú tálvonir?"
„Ég vek aldrei tálvonir.“
„En hann var annarri heitinn í dag.“
„Ég sagði aldrei, að þú yrðir konan hans, ég sagði, að þú værir
forlög hans. Ég get lesið forlög manna í stjörnunum, en ég get ekki
útskýrt þau.“
Lenka gleymdi ekki. Mörgum árum seinna giftist hún þó. Álit
almennings var, að hún gæti ekki búið ein eftir dauða föður síns.
í þrjátíu ár var hún enn fjarlægari hinum ríku Vuitchaniðjum
en hún hafði verið, þegar hún var ung stúlka.
Simun var dugnaðarmaður og tvöfaldaði auð föður síns. Og hann
erfði mylnu Gligorys.
Eiginmaður Lenku var veiklaður og dó eftir fá hjúskaparár.
77