Rökkur - 01.10.1922, Blaðsíða 53

og vort líf sé leikur engi
lifir ást, er þeygi dvín,
smölum þar um völl og vengi
vermi saga þín.
Noregur! Eg ungur unni
íslands móðurlandi, þér.
Sögu þinna kappa eg kunni.
Kotin þín og fiskiver,
fjöllin háu’ og firðir bláir
— fegri mynd ei sál mín á;
hana ekkert mannlegt máir
mér úr huga. Öll mín þrá
eitt sinn var að eygja strendur
öflgar þínar, barðar sjó,
dali þína, ljósar lendur,
lítil býli í sveitaró,
vera glaður þar með glöðum,
gleyma sorg og dreyma á ný:
Ólaf kóng á Stiklastöðum,
er starði ’ann eigin hug sinn í.
Noregur! Þær óskir allar
æskumannsins rættust þar.
Enn þá samt, er sólu hallar
sumarkvöldin, allt sem var
eitt sinn kærast, enn mig laðar,
allt það vildi eg lifa á ný,
og minn hugur hendist hraðar
horfir hvern þinn dalinn í.
Aftur Þrændur Þrændalaga
þrekna eg við kirkju sé,
þar sem sæla sumardaga
sá eg Noregs helgust vé,
þar sem allir íslendinginn
eins og bróður litu á,
því í sálu mína eg syng inn
sérhvert atvik, lifað þá.
53