Rökkur - 01.10.1922, Blaðsíða 73

Heimþrá
íslands nöktu klettar, brimi barðir,
biðin finnst mér nú sem eilífð löng.
Þar sem vetrarstormar hýða harðir
hæstu fjöll og vík og klettagöng
dvelur sál mín, landið kalda kyssir,
kemur þar, sem aldan brotnar, fyssir,
út hjá skerjum, skýzt með haustsins vindum,
skoðar allt frá sæ að efstu tindum.
íslands nöktu klettar, sál mín situr
sorgum í, því biðin er svo löng. —
Hvar sést hér sá rauði logalitur,
er lék um Snæfell, þegar aldan söng?
Fyrirfinnst ei. Aðeins heima, heima
hugsa eg mig. Þar vil eg vaka, dreyma
faðm þinn viður, móðir, ævi alla.
ísland, stormar þínir heim mig kalla.
(Pittsfield ’21)
Stökur
Fyrsta ástin, heit og hrein,
ef hrakin er —
eftir situr sorgin ein
í sálu þér.
Stundir, dagar, æviár
eigra á burt.
Eitt sinn vakin sorgin sár
sezt um kjurt.
73