Rökkur - 01.10.1922, Blaðsíða 37

Og í blænum milda talar rödd hennar, sem var saklaus og trú
til dauðans:
„Vinur minn! Hlustaðu á rödd mína í blænum.
Hún hvíslar því í eyru þín, að andi minn sveimar þar sem þú
ert. —
Hlustaðu á rödd mína og þú munt geta borið mótlæti lífsins.
Hlustaðu á rödd mína, því ég elskaði þig, en guð talaði gegnum
ást mína.
Elskaðu mig til hinztu stundar lífs þíns, því gleði og hamingja
lífsins og guð sjálfur býr í ástinni.
Láttu heiminn kasta steinum að þér, mættu hatri og fyrirlitningu
með ró, því ástin — ást okkar — verndar þig frá öllu illu, — ástin
okkar, sem bjó þögul í hjartanu — mínu og þínu — til dauða míns,
ástin okkar, sem nær út yfir gröf og dauða.
Vinur minn! Trúðu! — Trúðu á ástina, sem guð skapaði, til
þess að sameina hjörtun; trúðu á sakleysið og tryggðina.
Vertu mér tryggur í sál þinni, því „tryggðin er kóróna lífsins“
Hann hugsar um hana daga og nætur, um hverja stund, er þau
lifðu saman.
Hann hugsar um hana, þegar hún gekk berfætt gegnum skógar-
runnana, til funda við hann, ástvininn sinn. Og aftanblærinn, sem
strauk sporin hennar, færir honum kveðju hennar, kyssir vanga
hans, eins og hann kyssti spor hennar.
Þenna litla sveig hefi ég knýtt til minningar um Gösku — og
Gunnar, ástvin hennar.
Þau eru nú bæði horfin til „ókunna landsins“. Ég veit eigi, hvar
leiði hans er. En hann hvxlir í fjarlægu landi, ásamt fjölda mörgum
öðrum, sem létu líf sitt á vígvöllunum.
Hann hafði gróðursett hegg á leiði hennar.
Á vorin, þegar allt vaknar á ný, berst angan hans með blænum
— langar leiðir.
Þann ilm hefi ég fundið, þá er ég stóð við leiði hennar. Það var
eins og mér með honum bærust fagnaðarrík hugskeyti úr öðru lífi.
Þessi unaðslegi sæluilmur hefir síðan búið í sál minni.
Og hann vísar mér leiðina heim, heim til „ódauðleikalandsins
mikla“.
1916.
37