Rökkur - 01.10.1922, Blaðsíða 42

wall, og hann þóttist nú sjá fyrir endann á langri óhappakeðju, því
hvað þurfti hann að óttast þar? Hvað gæti náð til hans þangað?
Hvorki vatn, eldur eða menn. En Skavinski hafði þó aldrei liðið
þrautir vegna annarra manna. Góðir menn höfðu oftar orðið á
vegi hans en illgjarnir. En honum hafði æ fundizt, að hann ætti
ekki upp á pallborðið hjá höfuðskepnunum. Þeir, sem þekktu hann,
sögðu, að ólánið elti hann og það útskýrði allt. En sjálfur gerðist
hann sjálfshatari. Honum fannst eins og einhver ósýnileg hefndar-
hönd hýddi hann áfram, frá einum stað til annars, á sjó og landi.
En það var honum ógeðfellt að ræða um slíkt. Aðeins stundum, ef
einhver spurði hann, þá benti hann á pólstjörnuna og sagði: „Það
kemur þaðan.“ — í raun og veru voru óhöpp hans svo tíð, að þau
voru eitt óendanlegt undarlegt ævintýri, sem auðvitað var beizkju-
efni honum, sem reyndi, lifði það, var aðalpersónan eða eina í því.
En Skavinski var þolinmóður sem Indíáninn og í honum var þetta
takmarkalausa mótstöðuafl og þrek, sem oft er eign þess, sem trútt
hjarta ber í brjósti. Á sínum tíma fékk hann mörg byssustingjasár
í Ungverjalandi, af því hann vildi ekki falla á kné og biðja um
grið. Samhátta beygði hann sig ekki fyrir ógæfunni. Hann skreið
upp fjallið eins þolinmóðlega og maurinn. Hent niður hundrað
sinnum hóf hann æ förina að nýju. Hann var einkennilega frum-
legur á margan hátt. Þessi gamli hermaður, sem hafði oftlega rafta
troðið í brennum og marga straumelfu vaðið sterklega, bar barns-
hjarta í karlmannsbrjósti. Og þegar sóttin geysaði á Kúbu, náði
hún martökum á honum, af því að hann hafði gefið hinum veiku
allt kínínið sitt, en af því átti hann drjúgar birgðir. En er hann
veiktist, átti hann ekki korn eftir handa sjálfum sér. En skap-
vermirinn bezti var hæfileikinn til þess að vona. Á eftir hverju
óhappi fæddist ný von, og hann bjóst æ við, að allt myndi fara vel
á endanum. Á hverjum vetri óx fjör hans og hann bjóst við stór-
tíðindum, stórviðburðum, er voraði. Elann beið eftir þeim og
hver hugsun um þá frjóvgaði líf hans sumar hvert og á haust fram.
En hvert árið leið í vonum einum. Og á vetri hverjum hvítnaði
hár hans æ lítið eitt meira. Og loks varð hann að kannast við það
sjálfur, að hann væri að verða gamall. Innri orka minnkaði. Þrekið
hvarf. Forna þolinmæði þekkti hann ei lengur, og gamli hermað-
urinn gat oft eigi, þó aðeins eitthvað smávægilegt bjátaði á, varizt
því, að hvarmar yrðu rakir. Og ofan á þetta bættist, að heimþrá
tók að grípa hann æ tíðar. Hún vaknaði þegar minnst varði og oft,
42