Rökkur - 01.10.1922, Blaðsíða 7

Rökkur - 01.10.1922, Blaðsíða 7
sem kennara. Um allt þetta hafa mætir menn skrifað og ljóð hans eru yður kunn og þýðingar. Ég ætla aðeins að mæla fáein orð um manninn Steingrím Thorsteinsson. Um venjur hans, dag- legt líf hans, hvernig hann orti, hvað hann mat mest, hvað ítak átti í sál hans, minnast fornra atvika, sem ef til vill gætu varpað dálitlu ljósi á líf hans, sem að minnsta kosti tvo síðustu áratugi æfi hans, var mörgum að meira eða minna leyti lokuð bók. Því að hann var maður, sem oft mátti um segja: Hann fór einn. Mér liggur við að segja, að hann hafi viljað fara einn, þó að sál hans hafi æ sótzt eftir hverjum geisla úr ljósbreiðu hvers andans snillings, er hann kynntist af bókum. Hann fór ekki einn í andlegum skilningi. Með honum var æ heil hersing. En samt fór hann einn, í vissum skilningi, til þess ef til vill, að geta notið í næði þeirrar samveru, dvalar sinnar í sálargörðum and- ans mikilmenna, þeirrar samveru, sem bezt er, hugðnæmust. Og ég ætla einnig að mæla nokkur orð um þá manneskju, sem án efa skildi hann bezt, reyndist honum bezt og unni honum mest. Þá manneskju, sem snerti hverja bók hans með lotning, sem gekk um hljóðlega, ef hann tók sér penna í hönd, og lét kyrrðina ríkja í kringum hann, þegar hann þurfti kyrrðar með; þá manneskju, sem sjálf hirti gamla skrifborðslampann hans, jafnaði kveik og kveikti á og fyllti olíu; þá manneskju, sem lét lampa hans loga, ekki eingöngu skrifborðslampa hans, heldur og lampa sálar hans, í ást, kærleika og lotning, hverja stund, hvern dag, löng árin, meðan hún beið þess, að hún gæti orðið honum samferða, í andlegum skilningi, sem og tókst. Og honum skildist æ betur, eftir því sem samvistarárunum fjölgaði, að hún, sem lét lampa hans loga, var ljósgjafi sálar hans, að sál hennar var eins fögur og hin fegursta sál, sem hann hafði ort um, lesið um, þýtt um. Sú manneskja var móðir mín. Eftir inngang þenna, kæru tilheyrendur, vil ég biðja yður að skreppa með mér liðug tuttugu ár aftur í tímann, skreppa með mér til Reykjavíkur, eins og hún var skömmu eftir aldamótin, þegar faðir minn var nýorðinn sjötugur, og ég var aðeins barn að aldri, um sex, sjö ára gamall. Og ég vil leitast við að skýra lítilsháttar mynd- ina af æskuheimilinu mínu þá, segja yður frá ýmsu, sem að vísu er stundum hulið þoku, en sem allt af birtist að nýju, þegar ég finn sálir foreldra minna í nálægð minni, þegar þær sveipa burt þok- 7
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96

x

Rökkur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Rökkur
https://timarit.is/publication/1770

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.