Úrval - 01.06.1942, Qupperneq 85

FRJÓSEMI
83
Þar stendur kastali í lítilli og
gruggugri tjörn. Á rennur um
bæinn og er hún rétt nógu djúp
fyrir litla strandbáta. Göturnar
eru hlykkjóttar og þröngar, en
húsin gömul. Karlmenn bera
mjög barðastóra hatta, eru í
brydduðum vestum og fjórum
jökkum; sá yzti nær rétt yfir
herðablöðin, en sá innsti niður
fyrir sitjandann.
Stúlkurnar eru háar, laglegar
og f jörlegar. Þær klæðast fyrir-
ferðarmiklum kotum og eru í
lífstykkjum, sem þær þrengja
svo mjög að sér, að hin fagra
líkamsbygging þeirra nýtur sín
ekki. Höfuðbúnaðurinn er einn-
ig einkennilegur. Hárið er
strengt aftur með böndum, sem
liggja um gagnaugun. Hattarnir
eru háir og bryddaðir að fram-
an með gull- eða silfurofnum
dúk.
Þjónustustúlkan á veitinga-
húsinu var átján ára gömul.
Hún hafði ljósblá augu og hvít-
ar, sterklegar tennur, sem skein
í, þegar hún hló.
Hún kunni aðeins mállýzku
þá, sem töluð er þar um slóðir,
en ekki stakt orð í frönsku.
Vini mínum batnaði veikin
seint, og sagði læknirinn honum
að halda kyrru fyrir. Mestan
hluta dagsins var ég inni hjá
honum, en þangað kom stúlkan
oft, ýmist með niatinn handa
mér eða drykk handa honum.
Ég gerði oft að gamni mínu
við hana, og virtist hún taka
því vel. Við töluðum að sjálf-
sögðu ekkert saman, þar sem
við skildum ekki hvort annað.
En eitt sinn, er ég hafði dval-
ið hjá vini mínum langt fram
á kvöld og var á leið í háttinn,
mætti ég henni í ganginum.
Herbergi hennar var andspænis
mínu. Allt í einu, án þess að að-
gæta, hvað ég var að gera, og
meira af gamni en alvöru, ýtti
ég henni inn í herbergi mitt og
aflæsti. Hún starði á mig skelfd
og æst, en þorði ekki að kalla
á hjálp af ótta við að vekja
hneyksli og vanþóknun gest-
gjafans og föður síns.
Ég hafði gert þetta í glensi,
en þegar ég sá hana þarna,
vaknaði hjá mér óslökkvandi
löngun til þess að njóta henn-
ar. Nú hófst löng og hljóð bar-
átta; við byltumst á alla vegu,
andardrátturinn var tíður og
hörundið rakt af svita. Hún
barðist sem ljón, því verður ekki
neitað. Við rákumst ýmist á
stóla eða borð, og lágum þá kyrr
um stund af ótta við að vekja