Úrval - 01.06.1942, Qupperneq 87

FRJÓSEMI
85
Hann svaraði: „Já. Hún dó
skömmu seinna af barnsförum.“
Hann benti út í garðinn á
grannan, haltan mann, sem var
að aka mykju, og sagði: „Þetta
er sonur hennar.“
Ég fór að hlæja: „Ekki hefir
hann erft fríðleika móður sinn-
ar. Hann líkist sennilega meira
föðurnum."
Gestgjafinn svaraði: „Ef til
vill. Við vissum aldrei, hver fað-
irinn var. Hún dó án þess að láta
það uppi, og enginn vissi, að hún
ætti elskhuga. Það kom öllum
mjög á óvart.“
Mér varð hverft við þessa
fregn. Ég leit á manninn í garð-
inum. Hann var að brynna hest-
unum, haltraði og bar fötu sína
í hvorri hendi. Hann var í tötr-
um, óhreinn og hárið féll niður
fyrir augun.
Gestgjafinn mælti ennfrem-
ur: „Hann er til einskis nýtur.
Ef til vill hefði mátt gera mann
úr honum, ef hann hefði notið
einhvers uppeldis. En þér sjáið,
hvernig þessu er háttað? Alls-
laus munaðarleysingi. Foreldrar
mínir tóku hann að sér af vork-
unnsemi. En, þér skiljið, hann
var ekki þeirra sonur.“
Ég svaraði engu.
Ég fór upp í herbergið mitt,
það sama, sem ég hafði áður
haft. Hugurinn hvarflaði ávallt
að því sama: „Skyldi þetta vera
sonur minn ? Skyldi ég hafa
drepið móður hans og getið af
mér þetta vesalmenni?"
Það var ekki óhugsandi. Ég
ákvað að tala við manninn og
komast að raun um, hvenær
hann væri fæddur.
Ég gerði boð fyrir hann næsta
dag. Hann kunni ekki stakt orð
í frönsku og virtist ekkert
skilja. Hann hafði ekki hug-
mynd um aldur sinn. Framkom-
an öll bar vott um andlegt
myrkur, hann ranghvolfdi aug-
unum, néri saman höndum og
flissaði. Stundum brá fyrir svip
af móður hans í kringum aug-
un og munninn.
Gestgjafinn rannsakaði málið
fyrir mig. Ég mundi fyrir víst,
hvaða dag ég hafði farið frá
Pont-Labbe, og kom í ljós, að
maðurinn hafði fæðzt átta mán-
uðum og tuttugu og sex dögum
síðar. í kirkjubókunum stóð:
„Óþekkt faðerni." Móðirin hét
Jeanne Karradec.
Mér fannst, sem hjartað í mér
hætti að slá, mátti naumast
mæla og fannst ég vera að
kafna. Ég starði á þennan
manngarm, sem var óhreinni