Úrval - 01.06.1942, Side 129

Úrval - 01.06.1942, Side 129
ÖRLAGASTUND ENGLANDS 127 Borgir Englands, sem áður höfðu háð harða samkeppni í iðnaði og verzlun, hjálpuðu nú hver annarri með ráðum og dáð. Manngildið var nú meira metið en fé og fasteignir. England varð á þessari hættu- stund sem ein heild. Þessi sex mánaða leiftursókn sýndi, að engin stétt eða borg, hvorki konur eða karlar, gátu tileinkað sér frekar öðrum þá eiginleika, sem með þurfti til að bjarga þjóðinni. Langir og erfiðir mánuðir voru framundan, en þjóðin hafði öðlazt nýjan kjark. Menn voru vonbetri og einbeittari, og þeg- ar leið á desember og árásir Þjóðverja urðu æ minni, jafn- vel í tunglsljósi, varð okkur Ijóst, að þessum þætti orustunn- ar um Bretland væri lokið, og landið kom sterkara úr eldraun- inni. Það var allt útlit á, að þetta hlé mundi vara fram á vor, og húsbændur mínir sendu mér því skeyti og báðu mig að koma heim í tvo mánuði. Ég bjó mig til brottferðar og fór í síðustu gönguför mína um London. Ég fór til Westminster- dómkirkjunnar, á þinghústorg- ið til að horfa á myndastyttu St. Gaudens af Lincoln og að gröf John Smith kapteins í St, Sepulchrekirkjunni. Ég gekk um garðinn í miðs- vetrarrökkrinu, og þegar loft- varnaflauturnar hófu upp raust sína, varð mér hugsað til ame- ríska flugmannsins, frá fyrra stríði, sem hafði skrifað í dag- bók sína, „Stríðsfuglar“: „Ég hefi ekki lifað sérlega heiðar- legu lífi, en ég hefi hugsað mér að deyja heiðarlega. Mig langar ekkert til að vera hetja, en ég vil deyja eins og manni sæmir.“ Þannig var hugsunarháttur fjöldans í borgum Englands. Ég renndi huganum yfir und- anfarin 20 ár — til að finna hvaða veilur væru í afstöðu þjóðanna til friðarins. Á friðar- tímum hættir mönnum til að lifa eingöngu fyrir sjálfa sig. Á stríðstímum krefst þjóðin fórna af einstaklingunum. Hvað eftir annað fann ég það meðan ég var í Englandi, að ég stóð nær landi mínu en nokkru sinni fyrr. Mér varð hugsað til púrítananna og pílagrímanna, til Daníels Boone og landnemanna. Á stríðstím- um stendur maður ekki einn og þýðing einstaklingsin's sem hluti af heildinni verður honum aug- ljós staðreynd. Fórnfýsi og fórnarlund verða ekki aðeins.
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132

x

Úrval

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.