Úrval - 01.04.1946, Blaðsíða 46

44
ÚRVAL,
en lyftu oft höfðum sínum til
himins og sungu. Þegar þeir
töluðu saman, var það ef til vill
um blóm, sem spratt við veginn
og um söng lævirkjans, um
fegurð fjallanna og um tærar
lindir. En starf þeirra var fyrst
og fremst í borgunum, eins og
Franz lagði fyrir þá, því að þar
bjuggu þeir, sem þurfti að
frelsa; þar stimdu menn undan
ánauð eignarhalds og stétta-
skiptingar.
Einu sinni er Franziskanamir
voru í burt frá Assisi, en þar
var almenningur farin að skilja
þá og viðurkenna, urðu þeir fyr-
ir háði og fúkyrðum fjöldans.
Múgurinn leit á þá sem flakk-
ara, er þættust vera heilagir
menn. Hinir ríku grunuðu þá um
að vera róttæka byltingarmenn
og prestarnir óttuðust, að þeir
væru villutrúarmenn. Oft voru
þeir grýttir og reknir út úr
borgunum og biskupar bönnuðu
þeim að prédika.
Franz, sem aldrei var vígður
prestur, sá nú, að hann gat ekki
haldið áfram, án samþykkis
páfans, og fór því til Róm.
Hann náði fundi hins volduga
kardínála, Colonna, fékk hann á
sitt mál og var kynntur í páfa-
höllinni. Þar reyndist hann
ómótstæðilegur sem bam og
jafn hugrakkur að krefjast
þess, sem hann óskaði. Inno-
centius IH. páfi, veitti hinum
„Fátæku bræðrum“ rétt til að
prédika, og ef regian dafnaði
vel, lofaði hann að sýna henni
enn meiri heiður. Síðan hvarf
Franz á brott hið skjótasta; það
var hvorki hylli né heiður, sem
hann óskaði eftir.
Fagnandi lögðu Franziskan-
arnir aftur land undir fót. Orð-
rómurinn um Poveréllo — litla
fátæka manninn — barst á
undan honum, hvar sem þeir
fóru. Oft kom mannfjöldinn til
móts við hann, veifaði viðar-
greinum og söng, en klukkur
kirknanna hófu upp raust sína
fagnandi.
Franz fann oft þörf til að
komast í burtu, út í náttúruna.
Þá leitaði hann gjarnan afvik-
ins lundar eða settist á ein-
hverja hæð. Mest hélt hann upp
álitlareyjar, þar sem enginn gat
fundið hann nema gjáifrandi
öldurnar. Úti í náttúrunni var
sem allt væri í ætt við hann.
Hann talaði um „bróður héra,“
„systur svölu“ og hann meinti
það. Hann þoldi ekki að sjá dýr
í búri eða leitt til slátrunar og
bað þeim lausnar og lífs. Þannig