Úrval - 01.04.1946, Blaðsíða 103

EÖRN GUÐS
101
hann í grafarrómi. ,,Sg- vona, að þú
bregðist vel við.“
„Eftir það, sem hefir gerzt upp á
síðkastið, kemur mér ekkert á ó-
%rænt.“
„Það er hræðilegt. I2g vona, að þú
látir það sem þú munt sjá ekki fá
of mikið á þig.“
„Er það fjaliasótt?"
„Miklu verra.“
Brigham undraðist vissulega mjög
það, sem hann sá. Meðan hann var að
setja ofan í við Parley og John, höfðu
konurnar undirbúið veizlu, og nú
stóðu hvítdúkuð borð i löngum röð-
lun, hlaðin fiski og villidýrakjöti, á-
vöxtum, saft og kryddjurtum, hveiti-
brauði og kökum.
John fór með hann að endanum á
einu borðinu og bauð honum sæti,
Brigham lét fallast niður á kassa og
hugsaði með sjálfum sér, að þetta
hlytu að vera sjónhverfingar. Hann
gat ekki brosað, sem þó var venja
hans, þegar einhver lék á hann. Hann
gat ekki um annað hugsað, en þenn-
an mannf jölda, sem var á leiðinni ti!
Utah-hásléttunnar og átti ef til vill
hungurdauða í vændum. Veizlan var
eins og spott upp á hina fífldjörfu
fyrirætlun, og honum var ómögulegt
að koma niður bita. Menn hans kvöld-
ust ekki af slíkum áhyggjum. Ungu
stúlkurnar í leiðangri Parleys stóðu
á bak við mennina og báru þeim dýr-
ar krásir. Og mennimir, sem voru
bæði hungraðir eftir fæðunni og hin-
um lagiegu andlitum, voru með hug-
ann svo skiptan milli borðsins og
kvenfólksins, að þeir settu niður af
diskunum á hvíta dúkana og sóru að
jafnvel Rómverjar hefðu aldrei
bragðað svo ljúfengt. A hinu hljóða
siðsumarskvöldi mátti heyra glaum-
inn í miluf jarlægð.
„Nú verðið þið að fara," sagði
Brigham næsta morgun við Parley
og John. „fíg get ekki hjálpað ykkur.
Þið verðið að hafa mikið hugrekki og
mikla ráðsnild, ef þið eigið að halda
iífi.
Við biðjum fyrir ykkiu- og vonum
að allt gangi vel.“
Þeir voru mjög fölxr, þegar þeir
fóru að sækja vagnana og lotlegir í
göngulagi eins og gamlir menn. Síð-
an lagöi lestin af 3tað vestureftir og
þusund augu mændu til baka á Brig-
ham og Heber um leið og vagnarnir
hurfu bak við leiti.
Brigham var da,pui’ og hyggju-
þungur, þegar hann lagði af stað á
ný. Ðag eftir dag hugsaði hann um,
hvaða örlög mundu bíða vesturfar-
anna. Hann var vongóður um, að þeir
gætu lifað, ef þeir aóeins hefðu næga
forsjálni til þess að veiða öll þau villi-
dýr, sem þeir gætu náð í og safna
ávöxtum, rótum og jurtum untlir
veturinn.
Hín styrka hönd.
Þegar Brigham kom til Mtssouri-
fljóts, eftir að hafa ferðast í níu vik-
ur og þrjá daga, varð mikið uppnám
hjá trúbræðrunum. Menn hættu vinnu
og streymdu út á strætin úr hreysum,
skýlum og bjálkakofum til að heilsa
honum. Mennirnir æptu sig hása, en
konur og börn grétu.
Brigham varð ljóst, að hann yrði
að stjórna með harðri hendi; því án
aga og harðra refsinga mundi hann
aldrei geta unniö hið mikla starf,
sem var fyrir dyrum. Víl og ráð-
leysi Jóseps mundi liann reyna að
forðast eftir megni. Hann mundi
þurfa að vera algerlega einvaldur
yfir þessum mörgu útlögum.
Hann var önnum kafinn þennan
vetur. Hann varð að velja trúboða til
austurríkjanna og til Englands, en
þar voru nú 20,000 kirkjumeðlimir;
sömuleiðis til Kína, Austur-Indlands,
Astralíu og Suðurhafseyja — því til
þessara landa hafði Jósep áður sent
trúboða. Trúbræðrunum i Englandi
skipaði hann að koma vestur eins
fljótt og þeir gætu og hafa með sér
valið útsæði, garðjurtir, ávexti,
runna og tré. Sinnig bað hann þá að