Úrval - 01.04.1946, Blaðsíða 123

BÖRN GUÐS
121
og hafði sérvagn. f Ieikhúsinu sat
hún með manni sinum í stúku hans,
en hinar konurnar sátu á sérstökum
bekk. Hún var, eins og hún hafði
búizt við, bæði öfunduð og óttuð.
Fyrsti miðdegisverðurinn hennar í
borðsalnum var ævintýri, sem hefði
lamað hugdeigari og þróttminni
stúlku.
Brigham Ieiddi hana til borðs og
hjálpaði henni til sætis. Hinar kon-
umar höfðu þegar tekið sér sæti.
Það var mjög sundurleitur hópur.
Aldursmuriur þeirra var svo mikill,
að á meöal þeirra virtist vera dætur,
mæður og ömmur.
Surnar voru í hjúkrunarbúningi,
aðrar samkvæmisklæddar og enn aðr-
ar voru klæddar eins og þernur.
Er Amelía hafði litið á þær allar,
sannfærðist hún um, ao einungis
tvær þeirra gætu kallast fagrar, og
það fremur fyrir kvenlegan yndis-
þokka, heldur en andlitsfall þeirra.
Amelía braut heilann um, hvers
vegna Brigham hefði kosið svo marg-
ar ófríðar konur.
Ef til vill var það satt, sem hann
sagði, að hann hefði alltaf verið of
önnum kafinn til þess að geta orðið
ástfanginn, og að hann hefði aðeins
skeytt um að fá skynsamar mæður
og heilbrigð börn. Af hinum 50 börn-
um, sem hann átti höfðu aðeins þrjú
verið likamlega veikburða.
Amelía fór að hugsa um það, hvort
hún mundi nokkurn tíma læra nöfnin
á öllu þessu fólki. Það var mjög
erfitt, því á meðal dætranna voru
margar Elísabetur, Maríur, Emilíur,
Sínur, Miríömur og Lovisur. Hún
andvarpaði, ef til vill var bezt að
reyna það ekki. Sannleikurinn var sá,
að Brigham þekkti ekki alltaf öll sín
börn. Hann hafði einu sinni spurt
drengsnáða. ,,Hver á þig, Ijúfurinn ?“
Þetta var þá nítjándi sonur hans í
röðinni. Það var ómögulegt fyrir
hann að muna, hvað þeir allir hétu.
Hann kunni jafnvel ekki að bera
fram nöfn eins og Movianoumur,
Shemira, Alfales og Feramorz.
Amelía fór að hugsa um það hvað
margar þessara kvenna elskuðu
Brigham. Hvernig var hægt að
vænta þess af þeim, þar sem hann
hafði haft svo lítið saman við þær
að sælda? Hún vissi að það hafði
verið venja hans, að kríta á dyrnar
hjá þeirri konu, sem hann ætlaði að
heimsækja þessa og þessa nóttina.
En stundum breyttu konurnar krítar-
merkinu sjálfar og Brigham virtist
engu vísari. Hann hafði vissulega
ekki í sama mæli og Jósep holdlegan
unað af fögrum ltonum. Hann hafði
kvænzt þeim af skyldurækni, vegná
þess að hann vildi eiga marga af-
komendur í öðru lífi. Og þær höfðú
gifzt honum vegna hinnar himnesku
dýrðar og vegna þess, að hann var
spámaður og forseti.
„Brigham," sagði hún við hann
seinna, „elskar þú hinar konurnar?"
„Auðvitað," svaraði hann.
„Hvað átt þú við með ást?“
Hann leit á hana.
„Hvað átt þú við með ást?"
„ó, aðalega blíðuatlot. Líka ósk um
að gera eiginmanninn að meiri og
betri manni. En þú hefir alltaf verið
einn. Nánasti vinur þinn er Heber Kin-
ball, en í rauninni hefir þú aldrei
átt nána vini. Áreiðanlega ekki kon-
urnar þínar. Hefir þú aldrei þurft
á vinum að halda?"
„Ég býst við, að ég hafi alltaf
verið of önnum kafinn.“
„Þú þarft á vinum að halda núna,
þess vegna var það, sem þú hélzt, að
þú værir orðin ástfanginn í mér. En
í raun og veru ertu ekki ástfanginn
í mér.“
„Víst er ég ástfanginn," sagði
hann.
„Þú hefir alltaf verið svo harður,"
sagði hún og klappaði á hinar stóru
sterku hendur hans. „Nú hefir þú
lokið verki þinu að mestu og nú
vantar þið 'eitthvað annað."
„Hvað?" spurði hann og þótti dá-
lítið gaman að.
„Ef til vill konu. Ég held það sé
þess vegna, sem þú komst til mín,